Αθηναΐς/Α/5/Αι εκ σάπωνος πομφόλυγες
| ←Τυφλὴ, κωφὴ, ἄλαλος, βλέπουσα, ἀκούουσα καὶ ὁμιλοῦσα | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 5 Αἱ ἐκ σάπωνος πομφόλυγες |
Φριτιὸφ καὶ Ἰνγεβόργη→ |
Ὁ μικρὸς Ἀλέξανδρος ἐβύθιζε εἰς τὸ ἀφρῶδες ἐκ σάπωνος ὕδωρ τὸν λεπτὸν ἀχύρινον φυσητῆρά του. Φυσᾷ ὀλίγον κατ’ ὀλίγον καὶ ἰδοὺ ἡ πομφόλυξ σχηματίζεται κούφη καὶ διαφανής.
Ὁποῖος θρίαμβος! Οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ μικροῦ Ἀλεξάνδρου σπινθηροβολοῦσι· φυσᾷ ἔτι καὶ ἡ ἀργυροειδὴς πομφόλυξ ἐξογκοῦται ὅλον ἕν! Ὅλα τὰ χρώματα τῆς ἴριδος ἀναφαίνονται τὸ ἓν κατόπιν τοῦ ἄλλου αὐτὸς ὁ ἥλιος θὰ ἠρέσκετο νὰ περιβληθῇ τὸ λαμπρὸν τοῦτο περικάλυμμα, τὸ ὁποῖον φέρει ἐν ἑαυτῷ τὰ ζωηρότερα χρώματα! τὸ χρυσοῦν καὶ τὸ φοινικοῦν, τὸ κυανοῦν μετὰ τοῦ συμβόλου τῆς ἐλπίδος, τοῦ πρασίνου.
Μήπως κατεσκεύασαν τὸ τέλειον τοῦτο ὕφασμα αἱ μάγισσαι ὁρίσασαι αὐτὸ ὡς φυλακὴν εἰς ἀπειθές τι πνεῦμα;
Φύσα ἔτι, μικρὲ Ἀλέξανδρε, φύσα ἐντονώτερον. Ἰδοὺ ἡ πομφόλυξ ἀνυπόμονος ὡς κοῦφον ἐφόλκιον, ἕτοιμον νὰ ἐγκαταλείπῃ τὴν παραλίαν ταλαντεύεται χαριέντως. Ἰδοὺ φεύγει πρὸς τὸ ἄπειρον ἐλευθέρα καὶ λαμπρά.
Ἔ! Διατί κλαίεις, μικρὲ Ἀλέξανδρε; τὰ παίγνιά σου ἐτελείωσαν! Ἰδοὺ ὁ ἀχύρινος φυσητήρ σου, κεῖται πλησίον σου· εἰς δὲ τὸν ἀέρα δὲν προσετέθη ἢ μία ἔτι σταγὼν δρόσου, ἢ εἷς τῶν ὑγρῶν ἐκείνων μαργαριτῶν, οὓς ἡ πρωΐα λησμονεῖ εἰς τοὺς κόλπους τῶν ἀνθέων!
Τέκνον θὰ αὐξηνθῇς! αἱ δὲ σκέψεις σου, κεχρωματισμέναι ὑπὸ τῆς ἐλπίδος θέλουσι σοὶ παρουσιάσει ὑπὸ τὰ λαμπρότερα χρώματα τὸ ἄπειρον ὅπερ ἡ νεότης ἐπιθυμεῖ τόσον! Πόσος χρυσὸς, πόση πορφύρα ἐκεῖ! Πόσαι ἑλκυστικαὶ χίμαιραι θεώμεναι διὰ τοῦ μάγου πρίσματος τῶν εἴκοσιν ἐτῶν!
Ἰδού σε εἰς τὸ τέρμα τῆς ὁδοῦ σου, ὠθούμενον ὑπὸ τῶν παθῶν σου, ὡς ἱστίον ἐξογκούμενον ὑπὸ τρικυμιώδους αὔρας. Πόσα παράλια δύνασαι νὰ ἀνακαλύψῃς! Πόσαις γαίας πλουσίας, ἃς ὑπολογίζεις ἐν τῇ φαντασίᾳ σου νὰ πλησιάσῃς!
Ἡ ὥρα αὕτη εἶναι ὥρα μέθης εὐγενοῦς καὶ ἐνθουσιασμοῦ γενναίου, ὁρμῶν ἀσκόπων καὶ στεναγμῶν ἀναιτίων, ὥρα ῥεμβασμῶν δόξης καὶ ὀνείρων εὐτυχίας.
Πλὴν ὁ νεανίας κλαίει, ὡς ἔκλαιε τὸ παιδίον. Δι’ αὐτὸν ἐπίσης τὸ πᾶν κατεστράφη. Καὶ τῶν τόσῳ ζωηρῶν ἐκείνων χρωμάτων οὐδὲν μένει, ὡς ἐν τῇ προσεγγίσει τῶν ἄνευ λυκαυγοῦς ἐκείνων νυκτῶν τῶν πολικῶν. Τὸ χιμαιρικὸν οἰκοδόμημα κατέρρευσε· αἱ γελόεσσαι ἀστασίαι ἀπεσβέσθησαν καὶ τὰ χαρίεντα φαντάσματα δὲν ἀποκρίνονται πλέον εἰς τὴν πρόσκλησίν του.
Εἰς τὴν πρώτην πνοὴν κόσμου σκληροῦ ἡ πομφόλυξ διερράγη ἐν τοῖς δακτύλοις του: πλείονα πλάσματα φαντασίας· οὐδὲν πλέον πρὸ αὐτοῦ, ἢ ἀθλιότης, ἀδυναμία, ἀβεβαιότης. Καὶ πῶς κλαίει ὁ μικρὸς Ἀλέξανδρος τὴν ἀπολεσθεῖσαν εὐτυχίαν;!
Ἡ ῥοὴ τῶν ἐτῶν εἶναι ταχεῖα ὡς τὰ κύματα, ἅτινα ὠθεῖ ὁ κλύδων. Αἱ χρυσίζουσαι ἢ μελαναὶ ὡς ἔβενος κεφαλαὶ κατέστησαν λευκόφαιαι, ἐν ᾧ ἡ πεῖρα ἀντικατέστησε τὴν χίμαιραν. Τί σκέπτεται ὁ γέρων κατὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην; τί λέγει; Ἄκουσον, μικρὲ Ἀλέξανδρε, ὅστις κλαίεις τὰ ἀπολεσθέντα παίγνια σου· ἄκουσον, νέε, ὅστις κλαίεις τὴν ὀνειροποληθεῖσαν, ἀλλὰ μόνον ὀνειροποληθεῖσαν, εὐτυχίαν.
«Ἔζησα, λέγει ὁ γέρων· εἶδον ἐκ τοῦ πλησίον τὴν δόξαν, τὴν φήμην, τὰ πλούτη καὶ ἐν γένει πᾶν ὅ,τι ὁ κόσμος θαυμάζει, πᾶν ὅτι ἐπιθυμεῖ.
»Παρὰ τὸ χεῖλος ὅμως τοῦ τάφου, σὲ δαβεβαιῶ παιδίον, σοὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω νεανία, ὅλα ταῦτα εἶναι πομφόλυξ σάπωνος, νέφος διαβατικὸν, λαμπρὸν μετέωρον, ὅπερ ἀρκεῖ μία καὶ μόνη πνοὴ νὰ διασκεδάσῃ».
Καὶ λοιπὸν ὅλα τὰ ἐνταῦθα ματαιότης καὶ ψεῦδος; Εἰργάσθημεν ὑπέστημεν κακουχίας καὶ στερήσεις, ἐζήσαμεν τέλος μόνον δι’ ἀπραγματοποιήτους χιμαίρας; Δὲν ἀναμένομεν ἄλλο τι ἢ μόνον τὸν καπνὸν τοῦτον τῆς δόξης καὶ τῆς εὐτυχίας;
Μικρὲ Ἀλέξανδρε, θὰ τὸ μάθῃς ἡμέραν τινα, ἥτις δὲν εἶναι μακράν: ὅτι ἐδῶ κάτω οὐδὲν διαρκὲς, ἢ ἡ ἀρετὴ καί ἡ θεία ἀλήθεια ἥτις χρησιμεύει αὐτῇ ὡς βάσις. Ὁ πυθμὴν μόνος τῆς ἀρετῆς εἶναι ἀσφαλὴς καὶ αἱ ἐπαγγελίαι τῆς ἀληθείας βέβαιαι.
Μαρια Σ…
«Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν».