Αθηναΐς/Α/4/Διαμαρτύρησις αδικουμένης τινός προς την ανθρωπότητα
| ←Γεωγραφία τῆς Ἑλλάδος | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 4 Διαμαρτύρησις ἀδικουμένης τινός πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα |
Τὸ σπήλαιον τοῦ Φιγκάλ→ |
Ἀποτείνομαι πρὸς ὑμᾶς, ὦ ἄνθρωποι, καὶ ἐξορκίζω ὑμᾶς νὰ ῥίψητε δύο εὐνοίας βλέμματα ἐπὶ τῆς ὀλεθρίας ταύτης ἱστορίας τῆς τύχης μου, ὅπως εἰ δυνατὸν, τῷ ἐφ’ ὑμῖν θέσητε τέρμα εἰς τὰ δεινά μου.
Εἴμεθα δύο ἀδελφαὶ, αἵτινες ὅμοιαι καὶ ἴσαι κατὰ πάντα δὲν πάσχομεν ἐξ ἄλλου ἢ μᾶλλον ἐγὼ μόνη δὲν πάσχω ἐξ ἄλλου, ἢ ἐκ τοῦ κακοῦ τῆς προσωποληψίας τῶν γονέων ἡμῶν, οἵτινες ποιοῦσι πρὸς ἡμᾶς τὰς ἀλογωτέρας καὶ ἀδικωτέρας διακρίσεις. Ἐκ τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας ὑπεχρεώθην νὰ θεωρῶ τὴν ἀδελφήν μου ὡς ὃν ἀνωτέρας τάξεως της ἐμῆς. Ηὐξήνθην χωρὶς τὸ παράπαν νὰ ἐκπαιδευθῶ· ἐνῷ τοὐναντίον διὰ την ἀδελφήν μου οὐδὲν τῶν πρὸς τελειοποίησιν τῆς ἀγωγῆς της ἀπαιτουμένων ἐφείδοντο. Προσέλαβον δι’ αὐτὴν διδασκάλους διδάξαντας αὐτῇ τὴν γραφὴν, ἰχνογραφίαν, μουσικὴν καὶ πλείστας ἄλλας καλὰς καὶ χρησίμους ἐργασίας· ἐνῷ δι’ ἐμὲ ὁσάκις ἡπτόμην γραφίδος ἢ μουσικοῦ ὀργάνου ἢ βελόνης δὲν ἐπεφυλλάττοντο ἢ ἐπιπλήξεις· ἅπαξ δὲ καὶ ἐδάρην ὡς μωρὰ καὶ ἄμοιρος ἐρασμίων τρόπων. Καὶ εἶναι μὲν ἀληθὲς ὅτι μὲ παρελάμβανεν ἐνίοτε βοηθὸν εἰς τὰς ἐργασίας της ἡ ἀδελφή μου ἀλλ’ ἐτήρει οὐχ ἧττον πάντοτε δι’ ἑαυτὴν τὸ προνόμιον τοῦ διοικεῖν ἐν αὐταῖς μεταχειριζομένη με ὡς ὄργανον ἁπλοῦν καὶ βοηθὸν αὐτῆς. Πλὴν μὴ νομίσητε, κύριοι, ὅτι αἱ μεμψιμοιρίαι μου αὗται προέρχονται ἐξ ἁπλῆς ματαιότητος· ὄχι, κύριοι, πολλῷ σπουδαιοτέρα εἶναι ἡ αἰτία τούτων. Σύνηθες παρὰ τῇ ἡμετέρᾳ οἰκογενείᾳ εἶναι ἅπασα ἡ πρὸς συντήρησιν αὐτῆς ἐργασία νὰ διέρχηται πρότερον διὰ τῶν χειρῶν τῆς ἀδελφῆς μου καὶ ἐμοῦ. Ἐὰν λοιπὸν κακοδιαθεσία τις ἐνοχλήσει τὴν ἀδελφήν μου, πάσχουσαν σχεδὸν διαρκῶς ἀπὸ κρυολογήματα καὶ ῥευματισμοὺς ὁποία θὰ ἦναι ἡ τύχη τῆς οἰκογενείας μας· δὲν θὰ μετανοήσωσιν οἱ γονεῖς ἡμῶν ὅτι παρήγαγον τοιαύτας ἀνομοιότητας μεταξὺ ἀδελφῶν ἴσων ἀλλήλαις; Ὤ! καὶ ἐκτὸς τούτου θὰ ἠναγκαζόμην νὰ ἀπολεσθῶ ἐν τῇ ἀθλιότητι, ἐπειδὴ οὐδὲ τὴν διαμαρτύρησιν ταύτην ἤμην ἱκανὴ νὰ γράψω ὅπως τύχω συνδρομῆς τινος ἂν φιλικὴ χεὶρ δὲν μὲ ὑπεχρέου χαράττουσα πρὸς χάριν μου τὰς ὀλίγας ταύτας γραμμάς.
Εὐδοκήσατε, κύριοι, ὅπως καταστήσητε φανερὰν εἰς τοὺς γονεῖς μου τὴν ἀδικίαν, ἥτις προσγίνεται αὐτοῖς ἀποστεροῦσί με παντὸς μέσου δυναμένου νὰ μὲ ἀποδείξῃ ἴσην τῇ ἀδελφῇ μου προσθέτοντες αὐτοῖς ὅτι ὀφείλουσι νὰ ἀγαπῶσιν ἐξ ἴσου τὰ τέκνα αὐτῶν.
Μένω, κύριοι μετὰ τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ.
- Ἐν Ἀθήναις, Μάρτιος 1876.
Διὰ τὴν Ἀριστερὰν Χεῖρα
Ν. Μιλιαρεσησ.