Ένα τραγούδι για τ' αηδόνι γραμμένο το χειμώνα
| Ἕνα τραγοῦδι τ' ἀηδόνι γραμμένο το χειμώνα Συγγραφέας: |
| Σελ. 294 από το Τεύχος 8, Χρονιά Β΄ (Ιούλιος 1928) του περιοδικού «Αλεξανδρινή Τέχνη» |
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ Τ’ ΑΗΔΟΝΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ
Ὤ! τὶ μὲ ξυπνᾶς φιλέρημο πουλὶ γλυκόλαλο τῆς νύχτας; Ἐγώ, μόνος, μὲ τὴ σκέψη μου βυθισμένη στὴν ἀλόκοτη ζωή, στὸ μῖσος ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ μάταιον ἀγῶνα, δὲ μπορῶ νὰ σὲ φτάσω· δὲ σὲ νιώθω, δὲ σ’ ἀκούω. Ἡ σιωπὴ καὶ τὸ ἀστρόφωτο σ’ ἐρεθίζουν. Χαίρεσαι τὴ μοναδικὴ ζωή σου, τὸ χρυσὸ τ’ ἀστέρι, τὴ δροσιὰ τῆς νύχτας, τὸν ἀπόλυτον ἔρωτά σου. Μὰ ἐγώ, εἶμαι τόσο μακρυὰ καὶ τόσο κουρασμένος! Μᾶς χωρίζει μιὰ ἄβυσσος: ἡ κοινωνία.
Φωλιασμένο στὸ δροσερὸ καὶ νέο φύλλωμα τοῦ δέντρου θὰ περάσεις τὸν καιρό σου εὐτυχισμένο. Μὰ ἐγώ, αἰώνια θλιμμένος σὰ φυλακισμένος ποὺ εἶμαι, δὲ θἄχω, παρὰ νὰ σοῦ θυμιέμαι μιὰ στιγμὴ, μιὰ ὀνειροπόληση, ἔνα βλέμμα πρὸς τὴν εὐτυχία, ποὺ ἐσὺ κερδίζεις τώρα, μόνο, μέσ’ στὴν ἅγια νύχτα, γιὰ ἕνα καιρὸ καὶ μόνο! Ὤ! τὶ μὲ ξυπνᾶς;
Ἀκολουθᾶς τὸ δρόμο σου. Κάνεις τὸν ἔρωτά σου. Τὸ τραγούδι σου ἀναβρύζει σὰν τὸ νερὸ τῆς ἀκένωτης πηγῆς ἀπ’ τὸ ζεστὸ λαρύγκι σου ποὺ τὸ θερμαίνει ὁ Ἔρωτας, τρέχει μέσ’ στὸ διάστημα, κατ’ ἀπὸ τὸ φωτισμένο στερέωμα, βρίσκει τὸν ἄδολον διαβάτη καὶ τὸν βάζει σὲ ἔκσταση καὶ συλλογὴ. Μά, ἐγώ, ἔχω κρύα τὴν καρδιά, ἔχω κρύα κι’ ἄδεια τὴν καρδιὰ — πῶς λοιπὸν νὰ σὲ νοιώσω, νὰ σὲ φτάσω, νὰ σ’ ἀκούσω, ἐρημικὸ πουλί, ἐρωτικὸ πουλί, γλυκόλαλο πουλὶ τῆς Ἀνοιξιάτικης νύχτας; Μὴ μὲ ξυπνᾶς!
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΔΡΙΒΑΣ