πεδαψίλευσεν ἡ φύσις τὰς θειοτέρας αὑτῆς παροχάς· ἀμφότεροι ἀφωσιώθησαν εἰς τὴν ἀποστολήν των ἀποκλειστικῶς καὶ ὁλοψύχως μετ’ ἐπιμονῆς καὶ αὐταπαρνήσεως ἀγαγούσης αὐτοὺς προώρως εἰς τὸν τάφον καὶ οὐδέτερος ἠδυνήθη ἀποθνήσκων νὰ ἐπιφωνήσῃ, ὡς ὁ Ῥωμαῖος: «Exegi monumentum!» Οὔτε ὁ πολιτικὸς ἀνὴρ κατώρθωσε νὰ στήσῃ τὴν σημαίαν του ἐπὶ μονίμου προχώματος κατὰ τῆς ὁσημέραι ὀγκουμένης φαυλοκρατίας, οὔτε ὁ ἀοιδὸς νὰ συμπυκνώσῃ εἰς ποιητικὸν ἔργον τοὺς πόθους καὶ τὰ ὀνείρατα γενεᾶς ἀμοιρούσης ἰδανικοῦ. Ἀλλ’ ὁ μὲν ἠναγκάσθη νὰ κατατρίψῃ τὰς δυνάμεις του παλαίων κατὰ τῆς πλειονοψηφίας, ἣν παρεῖχον ἐπὶ εἴκοσιν ὅλα ἔτη εἰς τοὺς ἀντιπάλους του οἱ ἀνακηρύξαντες αὐτὸν παμψηφεὶ μεγάλον ἄνδρα τὴν ἐπιοῦσαν τοῦ θανάτου του, ὁ δὲ μὴ εὑρίσκων ζωὴν καὶ αἴσθημα περὶ ἑαυτὸν ν’ ἀφιερώσῃ προσόντα ἀληθοῦς ποιητοῦ εἰς ἔργα ἀρχαιοδίφου καὶ ταριχευτοῦ αἰσθημάτων, γλώσσης καὶ ἐθίμων, χθεσινῶν μὲν κατὰ τὴν χρονολογίαν, ἀλλ’ ὑπὸ πᾶσαν ἄλλην ἔποψιν δυστυχῶς ἀπηρχαιωμένων. Ὁ σήμερον αἰὼν διακρίνεται τῶν πρὸ αὐτοῦ διὰ τὴν ἀπότομον καὶ οἱονεὶ θεατρικὴν μεταβολὴν τῆς κοινωνικῆς σκηνογραφίας. Πανταχοῦ ἡ
