τοῦ ἱππικοῦ, τὸ ὁποῖον εἰς βοήθειαν εἶχον πέμψῃ οἱ Αἴδουοι πρὸς τὸν Καίσαρα· διὰ δὲ τῆς φυγῆς αὐτῶν ἐνέπεσεν εἰς φόβον καὶ τὸ ἐπίλοιπον ἱππικόν.
19. Ταῦτα μαθὼν, ἐπειδὴ εἰς τὰς ὑποψίας ταύτας προσετίθεντο βεβαιότατα γεγονότα, πρῶτον μὲν ὅτι διὰ τῆς χώρας τῶν Σηκουανῶν εἶχε διαβιβάσῃ τοὺς Ἑλουητίους, εἶτα δὲ ὅτι ἐφρόντισε νὰ δώσωσι πρὸς ἀλλήλους ὁμήρους, πρὸς δὲ τούτοις ὅτι ταῦτα πάντα οὐ μόνον ἄνευ τῆς διαταγῆς αὐτοῦ καὶ τῆς πόλεως εἶχε πράξῃ, ἀλλὰ καὶ ἀγνοούντων αὐτῶν, προσέτι δὲ ὅτι κατηγορεῖτο ὑπὸ τῆς ἀρχῆς τῶν Αἰδούων, ἐνόμιζεν ὅτι ἔχει ἀποχρῶντα λόγον, δι’ ὃν ἢ αὐτὸς νὰ τιμωρήσῃ αὐτὸν ἢ τὴν πόλιν νὰ διατάξῃ νὰ τὸν τιμωρήσῃ. Ἀλλ’ εἰς ταῦτα πάντα ἓν μόνον ἠναντιοῦτο, ὅτι ἐγίνωσκε τοῦ ἀδελφοῦ Διβιτιακοῦ τὸν μέγιστον ὑπὲρ. τοῦ δήμου τῶν Ῥωμαίων ζῆλον, τὴν μεγίστην πρὸς αὐτὸν προθυμίαν, τὴν ἔξοχον πίστιν, δικαιοσύνην καὶ σωφροσύνην· διότι ἐφοβεῖτο, μήπως διὰ τῆς τιμωρίας ἐκείνου λυπήσῃ τὸν Διβιτιακὸν. Ὅθεν πρὶν ἤ, τι ἐπιχειρήσῃ, προσκαλεῖ τὸν Διβιτιακὸν καὶ τοὺς καθημερινοὺς διερμηνεῖς ἀπομακρύνας διαλέγεται μετ’ αὐτοῦ διὰ τοῦ Γαΐου Βαλερίου Προκίλλου, οἰκειοτάτου, εἰς ὃν εἶχε μεγίστην ἐμπιστοσύνην περὶ πάντων τῶν πραγμάτων· ἅμα δὲ κοινοποιεῖ, ὅσα αὐτοῦ παρόντος ἐῤῥέθησαν περὶ τοῦ Δουμνόριγος ἐν τῷ συνεδρίῳ τῶν Γαλατῶν καὶ φανερώνει ὅσα ἰδίᾳ ἕκαστος εἶπε περὶ αὐτοῦ. Παρακαλεῖ δὲ καὶ παραινεῖ αὐτὸν, χωρὶς νὰ λυπηθῇ, ἢ αὐτὸς μαθὼν τὴν αἰτίαν νὰ ἀποφασίσῃ περὶ αὐτοῦ ἢ τὴν πόλιν νὰ διατάξῃ νὰ ἀποφασίσῃ.
20. Ὁ δὲ Διβιτιακὸς μετὰ πολλῶν δακρύων περιβαλὼν τὸν Καίσαρα ἤρχισε νὰ προσλιπαρῇ αὐτὸν, μὴ αὐστηρότερόν τι ἀποφασίσῃ κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ: Γινώσκει ὅτι ἐκεῖνα εἶναι ἀληθῆ, καὶ ἐκ τούτου οὐδεὶς πλέον αὐτοῦ λυπεῖται, διότι, ἐν ᾧ αὐτὸς μὲν διὰ τῆς ἐπιῤῥοῆς ἠδύνατο πλεῖστον οἴκοι καὶ ἐν τῇ λοιπῇ Γαλατίᾳ, ἐκεῖνος δὲ ἐλάχιστον διὰ τὴν νεότητα, δι’ αὐτοῦ προήχθη· τοῦτον δὲ τὸν πλοῦτον
