κράτος τὰ γυναικόπαιδα καὶ οἱ ἀδύνατοι τῶν Ἑλλήνων. Τότε δὲ ἐφάνη μία ἐπιτροπὴ ἀπὸ Ζακυνθίους, συγκειμένη ἀπὸ τὸν Κόντε Ῥώμαν, τὸν Δραγῶνα καὶ τὸν Παναγ. Στεφάνου, περὶ τῆς ὁποίας εἰς τὸν οἰκεῖον τόπον τῶν Ἀπομνημονευμάτων ἀναφέρομεν, καὶ ἥτις πολὺ συνετέλεσεν εἰς τὰ πολιτικὰ πράγματα τῶν Ἑλλήνων μεσολαβήσασα μεταξὺ τούτων καὶ τῶν Ἄγγλων, καὶ προσέτι ἔδωκε καὶ πολλὰ ἄλλα ὑλικὰ βοηθήματα εἰς τοὺς Ἕλληνας, τὰ ὁποῖα εἶναι ὅλα γνωστά.
Ὁ ἐπίσκοπος οὗτος ἦτο πολὺ προσεκτικὸς εἰς τὰ τῆς Ἑταιρίας καὶ ἐκ τῶν ἐναρέτων, ἀλλ’ ἐγελάσθη καὶ ὑπῆγεν εἰς τὴν Τριπολιτσᾶν καὶ ἐκεῖ ἐντὸς τῶν φυλακῶν ἀπέθανεν.
Οὗτος πατρίδα εἶχε τὴν Βυτίναν τῆς Καρύταινας. Ἐνθαρρυνόμενος δὲ ἀπὸ τὰς σχέσεις του πρὸς τὸν Κιαμήλμπεην, ὅτι θέλει εὕρει καιρὸν νὰ εὔγῃ ἔξω τῆς Τριπολιτσᾶς πρὸ τῆς 25 Μαρτίου, δὲ τὸ κατώρθωσε καὶ ἔμεινεν ἐντὸς αὐτῆς. Μετὰ δὲ τὴν ἅλωσιν τῆς πόλεως ὑπηρέτησε τὴν πατρίδα πολιτικῶς, ἐκλεχθεὶς μέλος τῆς Πελοποννησιακῆς Γερουσίας. Ἔτυχε δὲ τότε, ὅτε ὁ Κολοκοτρώνης ἦλθεν ἀπὸ τὴν πολιορκίαν τῶν Πατρῶν θυμωμένος καὶ ἐξηγριωμένος κατὰ τῆς Γερουσίας καὶ τῶν λοιπῶν τῶν ματαιωσάντων τὴν πολιορκίαν, καὶ ἐπειδὴ ὁ μητροπολίτης εἶχε φιλίαν αδελφικὴν μὲ τὸν Κολοκο-
