θὼν ἀπὸ τὸ Μεσολόγγιον ἔτρεξεν ἐκεῖ μετὰ τοῦ Διακοπτίτη Δαμασκηνοῦ προηγουμένου τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, ἔχοντες, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω, περὶ τοὺς 70 μοναχοὺς καὶ πολεμήσαντες μὲ προθυμίαν καὶ γενναιότητα. Οὗτος ὁ ἀνδρεῖος καὶ φιλάνθρωπος μοναχὸς ἐθυσίασεν ὅ,τι καὶ ἂν εἶχεν, ὄχι μόνον εἰς τοὺς ἀγῶνας τῆς πατρίδος, ἀλλὰ καὶ πρὸς βοήθειαν τῶν ἀπόρων οἰκογενειῶν τῶν καπεταναίων, καὶ δι’ ὅλας ταύτας τὰς ἀρετάς του ἐπαινεῖται ἀπὸ τὸν τόπον καὶ τὴν ἐπαρχίαν τῶν Καλαβρύτων.
Οὗτος ὁ νῦν ἀρχιερεὺς τῆς Μαντινείας καὶ Κυνουρίας εἶχε τὴν Μακεδονίαν πατρίδα. Μετὰ δὲ τὴν διαλυθεῖσαν ἐπανάστασιν τῆς Κασσάνδρας, ὅπου ἔμενε παρὰ τῷ ἐκεῖ ἄρχοντι καὶ ἀρχηγῷ τῆς ἐπαναστάσεως Ἐμμανουὴλ Παπᾷ, ὡς γραμματεὺς καὶ σύμβουλός του, ἐλθὼν εἰς τὴν Πελοπόννησον ἀμέσως ἔλαβε μέρος ἐνεργητικὸν εἰς τὰ πράγματα τὰ γενικὰ, συνήθροιζε τοὺς σκορπισθέντας συμπατριώτας του Μακεδόνας καὶ ἄλλους, τοὺς ἔκαμνε σώματα στρατιωτικὰ καὶ τοὺς ἔστελλεν εἰς τὸν πόλεμον. Κυρίως δὲ ὁ ἀρχιερεὺς οὗτος ὑπηρέτησεν εἰς τὰ ναυτικὰ, διότι εἰς τὴν νῆσον τῶν Σπετσῶν μένων ἐγένετο γραμματεὺς τοῦ στόλου τῆς νήσου. Πολλὴν ὑπόληψιν εἶχεν εἰς τὰς οἰκογενείας τῆς νήσου, καὶ ἰδίως εἰς ἐκείνην τῶν Μποτασαίων εἰς τὴν ὁποίαν ἐχρησίμευσεν ὡς διδάσκαλος καὶ σύμβουλος. Ἠγαπᾶτο δὲ καὶ ἐτιμᾶτο ἀπὸ ὅλους τοὺς καπεταναίους
