Ἔπραξε δὲ καί τινα ἀξιομνημόνευτα πράγματα· ἐξεφώνησε π.χ. τὸν περίφημον λόγον εἰς τὸν πλάτανον τοῦ Ναυπλίου, ἐνθουσίασεν ὅλους τοὺς κατοίκους, καὶ τοὺς ἄλλους, ὅσοι εὑρέθησαν ἐκεῖ. Ἐσύστησε τὴν καβαλαρίαν, εἰπὼν εἰς τὸν λόγον του, ὅτι· «ἂν δὲν μᾶς δώσουν τὰ ἄλογα ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι τὰ ἔχουν καὶ κάθονται θὰ τοὺς τὰ πάρωμεν»· καὶ τὸ πλῆθος ἐφώναξε, ναί!
Μετὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῶν πραγμάτων ἦλθεν εἰς τὰς Ἀθήνας, ὁ δὲ Κολοκοτρώνης ἰδὼν αὐτὸν διδάσκοντα τοὺς μαθητὰς, ἐζήτησε καὶ αὐτὸς νὰ τοὺς ὁμιλήσῃ ἔξω καὶ ἐπάνω εἰς τὴν Πνύκα, ὁ δὲ Γεννάδιος εἶπεν εἰς τοὺς μαθητὰς νὰ ὑπάγουν διὰ ν’ ἀκούσουν τὸν λόγον τοῦ σεβαστοῦ Γέροντος καὶ πολεμάρχου τῆς Πελοποννήσου. Ἡ συρροὴ τῶν μαθητῶν παρακίνησε καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους κατοίκους τῶν Ἀθηνῶν καὶ ὑπῆγον νὰ τὸν ἀκούσουν. Ὁ δὲ Κολοκοτρώνης ὡμίλησε τότε τὸν ἀθῶον ἐκεῖνον καὶ εἰλικρινῆ λόγον, ὅστις φαίνεται εἰς τὴν ἐφημερίδα τοῦ Αἰῶνος τοῦ ἔτους 1838.
Οὗτος ἦτον εἰς τὴν Βλαχίαν καὶ κατὰ τὴν ἐκεῖ Ἑλληνικὴν ἐπανάστασιν κατετάχθη εἰς τὸν Ἱερὸν λόχον καὶ ὑπηρέτησεν ἐφ’ ὅσον αὕτη διήρκεσε. Διαλυθείσης δὲ τῆς ἐπαναστάσεως ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Πελοπόννησον ὅπου ὑπηρέτησε πολιτικῶς γράφων πάντοτε εἰς τὰ γραφεῖα. Κατόπιν δὲ ἔγεινε καὶ γραμματεὺς τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς, ἔχαιρε πολλὴν
