χνάδα, καὶ δὲν ἐδυνάμεθα νὰ ἐννοήσωμεν τίποτε. Τότε ἐπῆρε τὸ γράμμα ὁ Δ. Ὑψηλάντης νὰ τὸ ἀναγνώσῃ· ἀλλὰ καὶ οὗτος ἐπειδὴ ἦτο ἐπίσης βραγχνιασμένος, καὶ ὡμίλει μὲ τὴν μύτην, ἦτο δὲ καὶ φύσει ἀδύνατος, ἐπρόφερε καὶ αὐτὸς βαυ- βα- βη- αβ. Ὁ δὲ Κολοκοτρώνης τότε πλέον ἄρχισε νὰ γελᾷ, καὶ νὰ λέγῃ ὁ ἕνας γρὰχ, γρὰ, ὁ ἄλλος βὰ βὰχ, μᾶς ἐθεραπεύσατε καὶ οἱ δύω. Εἰς ταῦτα ἐγέλασαν καὶ οἱ λοιποὶ, ἀλλὰ τοῦ εἶπον· διὰ γέλοια τώρα εἴμεθα; Τότε ὁ Κολοκοτρώνης εἶπε· «τὰ ἐχάσετε μὲ τοὺς παλῃότουρκους, τοὺς Μουρτάταις. Αὔριον νὰ τοὺς στενοχωρήσω πουθενὰ νὰ ἴδουν ποῦ θὰ πᾶν τὰ μπουστουβάνια τους. Μοῦ ἦλθαν καὶ αὐτοὶ εἰς τὸν Μωριάν, καὶ ἀφοῦ δὲν ἔκαμαν προκοπὴν οἱ ἐντόπιοι, οὔτε αὐτοὶ θὰ κάμουν».
Ὁ Φιλήμων ὑπηρέτησε πλησίον τοῦ Δ. Ὑψηλάντου, τοῦ Π. Μαυρομιχάλη, καὶ κἄποτε μὲ τὸν Κολοκοτρώνην, ὅστις μάλιστα τὸν ἠγάπα καὶ τὸν ἐξετίμα διὰ τὴν ἱκανότητά του, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔγεινε γνωστὸς εἰς τοὺς Πελοποννησίους, καὶ εἰς ὅλους τοὺς Ἕλληνας.
Ὁ γνωστὸς τοῖς πᾶσιν, ὁ ἀγαθὸς ἑλληνοδιδάσκαλος κατ’ ἀρχὰς ἐδίδασκε καὶ ἐνήργει εἰς τὰς ἡγεμονίας ὑπὲρ τῆς ἐπαναστάσεως, ὕστερα δὲ μετ’ αὐτὴν ἦλθεν εἰς τὴν Πελοπόννησον, καὶ μένων εἰς τὸ Ναύπλιον ἐβοήθει τὴν ἐπανάστασιν, καὶ ἐδίδασκε καὶ τοὺς νέους τὰ ἑλληνικὰ γράμματα καθόσον αἱ περιστάσεις ἐσυγχώρουν τοῦτο.
