Πελοποννησιακῆς Γερουσίας, καὶ μετὰ ταῦτα εἰς πολλὰς ἄλλας πολιτικὰς ὑπηρεσίας.
Κατήγετο ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν Πελοπόννησον μετὰ τὴν ἔναρξιν τῆς ἐπαναστάσεως ὑπηρέτει πάντοτε μὲ τοὺς ἀρχηγοὺς τοὺς πλέον ἐπισημοτέρους γενόμενος ὀφέλιμος διὰ τῶν γνώσεών του καὶ τῆς γραφικῆς του ἱκανότητος. Ὑπῆγε δὲ καὶ εἰς τοὺς πολέμους. Ἐγὼ τὸν ἐγνώρισα καλὰ κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς εἰσβολῆς τοῦ Δράμαλη, ὅτε ὁ Κολοκοτρώνης ἀνταμώθη μὲ τοὺς φεύγοντας Ἕλληνας ἀπὸ τὴν ἐμπροσθοφυλακὴν τοῦ Δράμαλη. Ἀνταμώθημεν δὲ εἰς τὴν θέσιν Νταούλι τοῦ Ἀχλαδοκάμπου. Τότε μάλιστα ὁ Φιλήμων μᾶς ἐβεβαίωσεν, ὅτι μόνον 50 καβαλαραῖοι εἶχον ἔλθει εἰς τὴν Ἀργολίδα, καὶ ὅτι τὸ φρούριον τοῦ Ἄργους ἦτο κενόν, καὶ ταῦτα ἐγνώριζε διότι ἦτον ὁ ὑστερινός, ὅστις ἦλθεν ἐκεῖ ἀπὸ τοὺς Ἀφεντικοὺς Μύλους. Ὁ δὲ Κολοκοτρώνης τότε ὡδηγήθη ἀπὸ τὰ λεγόμενά του, καὶ ἀμέσως ἔστειλε τοὺς Μιστριώτας καὶ κατέλαβον τὸ φρούριον. Τότε εἶχεν ἔλθει ἕνα γράμμα εἰς τὸν Κολοκοτρώνην καὶ ἐπειδὴ ὁ γραμματικός του δὲν ἦτο ἐκεῖ, τὸ ἐπῆρεν ὁ Φιλήμων νὰ τὸ ἀναγνώσῃ, ἀλλ’ ἦτο βραγχνιασμένος ἀπὸ τὰς φωνὰς τὰς ὁποίας ἔκαμεν εἰς τὸ Ἄργος διὰ νὰ ἐμποδίσῃ τοὺς Μανιάτας, οἱ ὁποῖοι ἔγδυναν τοὺς Ἀϊβαλιώτας καὶ λοιποὺς Χριστιανοὺς, καὶ διὰ τοῦτο δὲν ἠμποροῦσε νὰ τὸ ἀναγνώσῃ ἐλεύθερα, ἀλλ’ ἐπρόφερε γρ- γρ- γραχ- ἀπὸ τὴν βραγ-
