του, καὶ διὰ τὴν ὑπεράσπισιν τὴν ὁποίαν ἔδιδεν εἰς τοὺς Χριστιανοὺς πλησίον τῆς Ὀθωμανικῆς Κυβερνήσεως εἰς ὅλους τοὺς καιρούς.
Κατὰ δὲ τὴν φοβερὰν σφαγὴν, τὴν ὁποίαν κατὰ τὸ 1821 ἡ Τουρκικὴ Ἐξουσία ἔκαμεν ὅλων τῶν ἀρχιερέων, τῶν ἡγουμένων τῶν μοναστηρίων, τῶν προκρίτων καὶ εὐκαταστάτων ἀνθρώπων, καὶ ἐπισήμων κληρικῶν, ὁ Δ. Οἰκονομίδης διασωθεὶς, ὡς ἐκ θαύματος κατέφυγεν εἰς τὴν Γαλλίαν καὶ ἐκεῖθεν εἰς τὴν Τεργέστην, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖθεν ἀπεπέμφθη ἀπὸ τὴν Αὐστριακὴν Κυβέρνησιν, ὡς καταδιωκόμενος καὶ ζητούμενος παρὰ τῆς Ὀθωμανικῆς Κυβερνήσεως. Οἱ λοιποὶ ὅμως συγγενεῖς του καὶ οἱ ἀδελφοί του ἐσφάγησαν, καὶ ἡ μεγάλη κτηματικὴ καὶ κινητὴ αὐτοῦ περιουσία, ὡς καὶ ἡ τῆς συζύγου του ἐδημεύθη καὶ ἐπωλήθη πρὸς ὠφέλειαν τῆς Τουρκικῆς Κυβερνήσεως.
Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν Ἑλλάδα μετὰ τῆς οἰκογενείας του τῆς πολυμελοῦς ἐπεκατεστάθη ἀπὸ τοῦ 1828 εἰς τὸ Ναύπλιον ὅπου καὶ ἀπέθανεν πλήρης ἡμερῶν κατὰ τὸ ἔτος 1839, ὑπηρετήσας καὶ ὡς ἐπαρχιακὸς δημογέρων καὶ ὡς Εἰρηνοδίκης Ναυπλίας ἐπὶ πολὺν χρόνον τιμώμενος καὶ σεβόμενος ἀπὸ ὅλην τὴν πόλιν, καὶ ἀπὸ ὅσους ἐκ τοῦ πλησίον τὸν ἐγνώρισαν, διὰ τὴν ἀγαθήν του ψυχὴν καὶ τὸν ἀνεπίληπτον χαρακτῆρα αὐτοῦ καὶ τῆς οἰκογενείας του.
Οἱ δὲ ζῶντες υἱοί του Γεώργιος καὶ Δημήτριος ἦλθον εἰς τὴν Πελοπόννησον κατὰ τὰς ἀρχὰς τῆς ἐπαναστάσεως, νέοι τὴν ἡλικίαν, ἔλαβον μέρος εἰς τὸν ἀγῶνα καὶ ὑπηρέτησαν τὴν πατρίδα πολιτικῶς. Ὅλη δὲ ἡ
