σαν, ἔτρεξαν μὲ τὰ πλοῖά των εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ εἰς τὴν Σμύρνην διὰ νὰ σώσουν τοὺς ἀδελφούς μας χριστιανοὺς, ἀπὸ τὸ σπαθὶ τοῦ Σουλτάνου, τοὺς ὁποίους παρέλαβον μὲ τὰς οἰκογενείας των καὶ τοὺς μετεκόμιζον εἰς τὴν Ῥωσσίαν καὶ ἀλλαχοῦ.
Τοῦτο δὲ ἔκαμον μὲ κίνδυνον τῆς ζωῆς των ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἀπὸ τὴν θάλασσαν. Κατὰ δὲ τὴν ἀρχὴν τῆς ἐπανστάσεως ἀπεφάσισαν καὶ ἔφυγον ἀπὸ τὴν πατρίδα των, καὶ ἐβγῆκαν εἰς τὴν Γαστούνην, ὡπλισμένοι καὶ ἐφωδιασμένοι μὲ τὰ κανόνιά των καὶ μὲ ὅλα ὅσα χρησιμεύουν εἰς τὸν πόλεμον, ἔχοντες μαζύ των καὶ τοὺς συμπατριώτας των περὶ τοὺς 300, καὶ οὕτω ὅλοι ὁμοῦ ὑπῆγον καὶ ἐπολιώρκησαν τοὺς Λαλαίους Τούρκους. Ἐκεῖ δὲ εἰς τοῦ Λάλα ἔδωκαν ζωὴν εἰς τὴν ἐπανάστασιν διότι ἐπολέμησαν ἀνδρείως ἔχοντες συντρόφους καὶ πολλοὺς Πελοποννησίους. Ὁ δὲ τόπος τοὺς ἐδέχθη ὡς ἀδελφοὺς καὶ ὅ,τι εἶχον τὸ ἐπρόσφερον ἤτοι τροφὰς καὶ τὰ τοιαῦτα. Ὁ πόλεμός των ἐτρόμαξε τοὺς Λαλαίους, οἵτινες ἠναγκάσθησαν νὰ προσκαλέσουν εἰς βοήθειαν τὸν Ἰσοὺφ πασᾶν Σέραλην διαμένοντα εἰς τὰς Πάτρας, ὅστις ἦλθεν ἔχων δύναμιν ἰσχυρὰν ὑπὲρ τοὺς 1500, ἐξ ὧν οἱ 700 ἦσαν ἱππεῖς. Ἀλλὰ καὶ πρὸς τούτους καὶ τοὺς Λαλαίους ἐπολέμησαν εἰς τὴν περίφημον μάχην τὴν λεγομένην τοῦ Ποσιοῦ. Μετὰ δὲ τὴν μάχην ταύτην οἱ Λαλαῖοι ἔφυγον εἰς τὰς Πάτρας. Ἡ μάχη αὕτη εἶνε μία ἐκ τῶν κατ’ ἀρχὰς γενομένων, καὶ εἶναι ἐπίσημος διότι καὶ αὕτη ἔδωκεν ψυχὴν εἰς τὴν ἐπανάστασιν, καὶ κατ’ αὐτὴν οἱ ἀδελφοὶ Κεφαλῆνες ἔδειξαν ὅλην τὴν ἀνδρείαν των καὶ τὸν ἐνθουσιασμόν των.
