κηπος Δ. Ὑψηλάντου, τοῦ ὁποίου ἦτο ταμίας, καὶ σύμβουλός του, ὑπηρέτησε πλησίον του καὶ ὑπῆρξε πάντοτε πληρεξούσιος καὶ βουλευτής.
Ὁ δὲ ἀδελφός του Ἀντώνιος, βαθύπλουτος ὢν ἐν Τεργέστῃ, ἔστειλεν βοηθήματα διὰ τὴν ἐπανάστασιν τῆς πατρίδος του, μάλιστα ἐν ἀρχῇ αὐτῆς, ὅτε ὑπῆρχε μεγάλη ἀνάγκη διὰ τὴν ἔλλειψιν τούτων, τὴν ὁποίαν τότε εἶχαν οἱ Ἕλληνες.
Οὗτος ὁ ἔξοχος καὶ ἐπίσημος ἀπόστολος τῶν Φιλικῶν κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἀνδρίτσαιναν. Τὰ πάντα δὲ ἔκαμεν ἄνω κάτω πρὸς ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρίας εἰς τὸ ἐξωτερικόν, αἱ δὲ προσπάθειαί του καὶ αἱ πράξεις του παντοῦ φαίνονται. Ἐπανελθὼν δὲ εἰς τὴν Πελοπόννησον ὁμοῦ μὲ τὸν πρίγκηπα Ὑψηλάντην ἔμεινε πάντοτε μαζύ του ὡς ὑπουργός του καὶ σύμβουλος, ὑπηρετῶν τὴν πατρίδα μὲ ζῆλον καὶ προθυμίαν. Ἡ διαγωγή του εἶναι γνωστὴ εἰς τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος, ἑνωμένη μὲ τὴν ἀκριβῆ τιμιότητά του καὶ τὴν φιλοπατρίαν του. Μετὰ τὸν ἀγῶνα ὑπηρέτησεν ὡς Διοικητὴς καὶ μάλιστα ἐπὶ τοῦ Κυβερνήτου ἔκτακτος ἐπίτροπος, ἐπὶ δὲ τῆς Βασιλείας τοῦ Ὄθωνος νομάρχης. Μᾶς τὸν ἐστέρησε δὲ ἡ ἀναθεματισμένη χολέρα τοῦ 1854. Τὸ μίασμα τοῦτο ἔφερεν εἰς Ἀθήνας ἡ κατοχὴ τῶν δύω μεγάλων δυνάμεων Ἀγγλίας καὶ Γαλλίας, καὶ ἡ νόσος αὕτη κατέστρεψε σχεδὸν τὸ τέταρτον
