δυστυχῶς δὲν ἠδυνήθησαν νὰ τὰς ἐλευθερώσουν, καὶ αὐτοὶ μὲν ἐσώθησαν, ἀλλ’ ἔχασαν τοὺς συγγενεῖς καὶ τοὺς οἰκείους των.
Ἐνταῦθα καταχωρίζομεν δύω ἔγγραφα, τὰ ὁποῖα εὑρέθησαν τῶν τότε καπεταναίων τῆς ἐπαρχίας Φαναρίου, καὶ εἶναι ἄξια περιεργείας διὰ τὴν ἁπλότητά των, καὶ διότι φανερώνουν πῶς τότε αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἔγραφον, καὶ τί ἐπίστευον. Εἶχον τὴν ἰδέαν, ὅτι ἡ Ἑλλὰς θὰ βασιλευθῇ καὶ διὰ τοῦτο ὡρκίζοντο εἰς τὴν Βασιλείαν της, καὶ μάλιστα ἐκαταρῶντο τοὺς παραβάτας τῶν συμφωνιῶν των, καὶ τοὺς προδότας ἀκόμη, λέγοντες νὰ μὴν ἀξιωθοῦν νὰ ζήσουν καὶ νὰ ἴδουν πρόσωπον Βασιλέως. Πόσον σεβασμὸν καὶ ἱερότητα εἶχαν οἱ καϋμένοι εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Βασιλέως! Διὰ δὲ τοὺς προδότας ἔλεγον ὡς κατάραν νὰ κριθῶσι μὲ τὸν Ἰούδαν. Αὕτη ἡ ἁπλότης των ἔφερε τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὸ Ἔθνος, ἀλλ’ ἄλλοι χαίρονται τὰ καλά της. Ἰδοὺ καὶ τὰ ἔγγραφα.
«Ὑποσχόμεθα ἡμεῖς οἱ καπεταναῖοι τῆς ἐπαρχίας Φαναρίου πρὸς τὸν ἀρχιστράτηγον Τσανέτον Χρηστόπουλον, ὅτι νὰ ἔχωμεν τοὺς ἀνθρώπους μας ὅλους ἑτοίμους εἰς κάθε καιρὸν ὅπου ἤθελε ζητηθῶμεν, καὶ ὅποιος ταϊφᾶς ἤθελε παρακούσει, κάμνομεν ὅρκον εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ὅτι συμφώνως νὰ τὸν παιδεύωμεν μὲ τὴν πλέον δεινὴν τιμωρίαν, χωρὶς κἀμμίαν πρόφασιν. Καὶ ὑποσχόμεθα ὅπου ὅτι ἀταξίαν ἤθελε κάμει κανένας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μας ὅπου ἔχομεν κοντά μας ὁ κάθε καπετάνιος, νὰ εἴμεθα σύμφωνοι ὅλοι οἱ καπεταναῖοι καὶ νὰ παιδεύωμεν ἐκεῖνον ὅπου ἀπὸ τὸν ταϊφᾶ του ἤθελε γείνει ἡ παραμικρὰ ἀταξία. Καὶ ἂν ἤθελέ τις ἀπειθήσει καὶ κριθῇ ἀπὸ
