Σελίδα:Βίοι Πελοποννησίων ανδρών.djvu/240

238

ρόν, καὶ αὐτὸς καὶ ἄλλοι ὁπλαρχηγοὶ κατὰ διαταγὴν τῆς Κυβερνήσεως. Ἐλθόντος δὲ τοῦ Ἰμβραὴμ εἰς τὴν Πελοπόννησον, κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ Ἀπριλίου τοῦ 1825 ὁ Τσανέτος ἐξεστράτευσεν εἰς τοὺς Ναυαρίνους, ἡ δὲ τύχη τῆς ἐκστρατείας ταύτης εἶναι γνωστὴ, ὅλοι δὲ τότε οἱ μὴ φονευθέντες ἔπεσαν αἰχμάλωτοι εἰς χεῖρας τοῦ Ἰμβραὴμ, ὁ ὁποῖος τοὺς ἀπέλυσεν ὑπὸ τὸν ὅρον νὰ μὴν ξαναπολεμήσουν πλέον. Οὕτως ἔγεινεν ἡ συνθήκη, ἡ ὁποία εἶχε σκοπὸν πολιτικόν. Μετὰ δὲ ταῦτα, οὔτε αἱ θέσεις, οὔτε αἱ μάχαι εἶναι δυνατὸν νὰ περιγραφῶσι, διότι οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ στρατιῶται ἐδόθησαν εἰς νέον τρόπον τοῦ πολέμου, τῇς χωσιαῖς, καὶ ὅλον ἕνα ἐμάχοντο κατὰ τῶν Ἀράβων ὅπου καὶ ὅπως ἐδύναντο. Τούτων δὲ γινομένων, ἐστάλη διαταγὴ ὕστερα ἀπὸ τὸν Γενικὸν Ἀρχηγὸν Θ. Κολοκοτρώνην ἐκ τῆς Τροιζῆνος πρὸς τὸν Τσανέτον Χρηστόπουλον, ἡ ὁποία ἔλεγε πρὸς αὐτὸν νὰ ὑπάγῃ αὐτοπροσώπως εἰς τὴν πολιορκίαν τῶν Ἀθηνῶν. Τοιουτοτρόπως ὁ Τσανέτος ἐξεστράτευσε μὲ τοὺς στρατιώτας τῆς ἐπαρχίας του, εἰς τὰς Ἀθήνας ὅπου μετὰ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἐπολέμησαν, ἀλλὰ κατὰ δυστυχίαν τὸ φρούριον ἔπεσεν εἰς τὰς χεῖρας τῶν Τούρκων πολιορκητῶν. Μετὰ δὲ τὴν ἐπιστροφήν των ἐκ τῶν Ἀθηνῶν εἰς τὴν Πελοπόννησον, πολλοὶ τῶν στρατιωτῶν καὶ τῶν καπεταναίων Φαναριτῶν δὲν εὗρον εἰς τὰς γωνίας των, οὔτε τὰ γυναικόπαιδά των, οὔτε τὰ ζῶά των, τὰ ὁποῖα αἰχμαλωτίσθησαν ὅλα ὑπὸ τῶν Ἀράβων, καὶ οὕτως ἔμειναν μόνοι, στερηθέντες ὅλων τῶν συγγενῶν των. Τοιαῦτα κακὰ ἔπαθον διὰ νὰ σώσουν τὰς Ἀθήνας, τὰς ὁποίας