τούτους καὶ ὁ Δημήτριος Καράμπελας ἀπὸ τὸ Κακαλέτρι ὡς καὶ ὁ Θανασούλας ἀπὸ τὴν Κράνα, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν μαχόμενοι εἰς τοῦ Λάλα. Σάβας Χαρτουμπέκας ἀπὸ τὰ Μακρύσια, ὅστις ἀνδραγάθησε πληγωθεὶς, ἀλλὰ φονεύσας τὸν ἐχθρόν του ἐπῆρε καὶ τὰ ὅπλα του, καίτοι πληγωμένος.
Οὗτος ὑπῆρξεν ἐκ τῶν προεστώτων τοῦ Φαναρίου. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως εἰς τὸ σπίτι του ὅλοι ἐσυναθροίζοντο οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐπαρχίας, οἱ ἐπιθυμοῦντες τὴν ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος των, καὶ ἐκεῖθεν μυστικῶς διεδίδοντο αἱ ἰδέαι τῆς ἐπαναστάσεως καθ᾿ ὅλην τὴν ἐπαρχίαν. Ἐχρειάζετο ὅμως πολλὴ μυστικότης, διότι ἡ ἐπαρχία τοῦ Φαναρίου εἶχεν εἰς τὰ σπλάγχνά της πολλοὺς Τούρκους, δηλαδὴ εἰς τὸ Φανάρι καὶ τὰ Ζοῦρτσα, οἵτινες μάλιστα ἦσαν καὶ ἐμπειροπόλεμοι. Ἂν καὶ ἦτο τότε γέρων, ὅμως πολὺ συνετέλεσε κατὰ τὴν ἐπανάστασιν, γενόμενος ἔφορος καθ᾿ ὅλον τὸ διάστημα τῶν ἐφορειῶν καὶ ὑπηρετήσας κατὰ τοῦτο μὲ πολὺν ζῆλον, παραιτήσας εἰς τοὺς υἱούς του τοὺς κόπους τῶν ἐκστρατειῶν.
Οὗτος υἱὸς ἦτο τοῦ ἀνωτέρω Χρήστου Ἀναστασίου. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως ἐγνώριζε τὰ τῆς Ἑταιρίας καὶ ἕνεκα τούτου ἡτοίμαζε τὰ τοῦ πολέμου, περιμένων
