τικὸς τοῦ Κολοκοτρώνη, καὶ ἐστάθη ἀχώριστος πάντοτε ἀπὸ αὐτὸν μέχρι τῆς ἐλεύσεως τῆς ἀντιβασιλείας. Ἔχαιρε δὲ τὴν μεγαλειτέραν ἐμπιστοσύνην διὰ τὸν φιλήσυχον καὶ ὑπομονετικὸν χαρακτῆρα καὶ τὸ ἦθός του.
Καὶ οὗτος ἐκ Δημιτσάνης κατήγετο. Ὑπῆρξε δὲ ἐπίσημος πολιτικὸς καὶ σύμβουλος τοῦ Κολοκοτρώνη. Ἀπέθανεν εἰς τὸ Ἄστρος κατὰ τὸν χρόνον τῆς ἐκεῖ Συνελεύσεως. Κατὰ δὲ τὴν ὥραν τοῦ θανάτου του, ἀφῆκεν ἐντολὴν νὰ μὴν δεχθοῦν οἱ Ἕλληνες Ἐκτελεστικόν, εἰμὴ μόνον μίαν Βουλήν. Πρὸς δὲ τὸν Κολοκοτρώνην εἶπε νὰ μὴ φιλιωθῇ μὲ τοὺς Δεληγιανναίους διότι θὰ τὸν γελάσουν, ἔπειτα ἔκλεισε τὰ μάτια του καὶ ἀπέθανεν.
Οὗτος ἦτον ἀδελφὸς τοῦ προειρημένου Μιχαὴλ Οἰκονόμου. Ἐχρημάτισε δὲ ὡς σωματοφύλαξ τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη.
Ἦτον ἀπὸ τὰ Μαγούλιανα. Ὑπηρέτησε πολιτικῶς. Ἐγένετο μέλος τῆς Ἐφορείας τῶν Τρικόρφων. Οὗτος δὲ εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔστεκεν εἰς τὸ Δερβενάκι, ὅπου καὶ ὁ Κολοκοτρώνης ἐστέκετο καὶ ἐδιοικοῦσε τὴν μάχην. Ἐβοήθησε δὲ τὸν Οἰκονόμον τότε,
