νιος Ῥαββῆς Νάθαν ἔλεγεν ὅτι εἰσήγετο καὶ μέρος τι ρόδων τοῦ Ἰορδάνου· ἐὰν ὅμως προσετίθετο ἐν τῇ συνθέσει ταύτῃ καὶ μέλι τότε ἐβεβηλοῦτο. Ὁ ἑκουσίως παραλείψας ἕν τῶν ἀνωτέρω ἀρωμάτων, ἦτο ἄξιος θανάτου.[1]
Ὁ Ῥαβὰν Συμεὼν, ὁ υἱὸς τοῦ Καμλιὲλ, ἐπεξηγεῖ· τὸ δάκρυ τοῦ ἀποσταλάττει δένδρον λεγόμενον Κετὰβ· ὁ σάπων τῆς Καρσινᾶς πρὸς ποῖον σκοπὸν ἐπέμβαινεν; ὅπως καταστήσῃ γλαφυρὰν τὴν ρίζαν τὴν ὁμοιάζουσαν μὲ τὸν ὄνυχα· καὶ ὁ οἶνος τῆς καπάρεως πρὸς ποῖον σκοπὸν εἰσήγετο; ὅπως μαλακύνῃ τὴν ρίζαν αὐτὴν καὶ τὴν καταστήση εὐοσμοτέραν — καὶ ὅμως τὰ ὕδατα τῆς Ῥαγλάϊμ[2] ἤθελον ἐπιφέρει τὸ αὐτὸ ἀποτέλεσμα, πλὴν δὲν εἰσήγοντο τὰ ὕδατα ταῦτα ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ, χάριν τοῦ ὀφειλομένου πρὸς τοῦτο σεβασμοῦ.
Ὁ Ῥαββὶ Νάθαν ἀναφέρει· ὅταν ὁ Ἱερεὺς συνέτριβε τὰ ἀρώματα, ἔλεγεν — (ἀδὲκ ἐτὲβ, ἐτὲβ ἀδὲκ) τρίβε καλά, καλὰ τρίβε — καθόσον συνοδευόμενα τὰ κτυπήματα μετὰ τῆς φωνῆς ἔτεινον ὥστε τὰ ἀρώματα νὰ συντρίβωνται καλλίτερα. Ἄν τὸ θυμίαμα ἐγίνετο καθ’ ἡμισείας δόσεις εἶχε κῦρος — ἄν δὲ ἐγίνετο κατὰ τὸ τρίτον ἤ τὸ τέταρτον τῶν δόσεων, ἀγνοοῦμεν ἄν ἐ-