«Ἀπὸ την πόλιν ἔρχομαι καὶ ’ς τὴν κορφὴ κανέλλα,
Κ’ ἂν δὲν σ’ ἀρέσ’ ἡ μέση μου νὰ σοῦ τὴν πελεκήσω.»
Παράδοξον καὶ αὐτὸ ἀλλὰ κατορθωτὸν διὰ τὸν ἀγαθὸν διδάσκαλον· καὶ ἀκριβῶς διὰ τὰ παράδοξα ταῦτα ἀπεφάσισα σατανικῇ τινι ὑπείκων ὠθήσει καὶ σκανδαλιζόμενος καὶ σκανδαλίζων νὰ ὑπεξαιρέσω τὸ ἀριστοτέχνημα ἐκεῖνο καὶ στερήσω μὲν τοὺς ὀλίγους ἀκροατὰς τοῦ διδασκάλου ἐκείνου τῆς ἀπολαύσεως τοιούτου ἀκροάματος, καταστήσω ὅμως γενικωτέραν τὴν ἀπόλαυσιν ταύτην, ἐμβάλω δὲ εἰς στενόχωρον θέσιν τὸν διδάσκαλον κατὰ τὴν ἡμέραν τῶν ἐξετάσεων. Διότι ἐν τῇ πεποιθήσει τοῦ ὅτι ἐν πλήρει ἀσφαλείᾳ κατεῖχε τὸν λόγον αὐτοῦ, οὔτε νὰ τὸν ἀποστηθίσῃ ἐφρόντισεν, οὔτε νὰ συντάξῃ νέον· κατὰ δὲ τὰς ἐξετάσεις, ὡς εἶπέ μοι μετὰ ταῦτα ὁ φίλος συνοδοιπόρος καὶ ἐπιθεωρητής, ὁ παραστὰς κατ’ αὐτάς, ἀφ’ οὗ μάτην ἐφυλλομέτρησε τὸ κατηραμένον βιβλίον καὶ ἅπαξ καὶ δίς, ἕτοιμος νὰ ἀπαγγείλῃ τὰ ἀριστουργήματά του, αἴφνης ἀποτόμως σταματήσας ἐζήτησε συγγνώμην ἀπὸ τοὺς παρισταμένους, διότι, ἐξ αἰτίας τοῦ θαύματος διὰ τὸν διδάσκαλον τοῦ ἐξαφανισμοῦ τοῦ λόγου, λόγῳ δὲ ἐξ αἰτίας τοῦ στενοῦ τοῦ χρόνου δὲν ἠδύνατο πολλὰ νὰ εἴπῃ περὶ τοῦ σχολείου, ἅτινα ὅμως ἔμελλε, κατὰ τὸ λέγειν αὐτοῦ, νὰ ὑποβάλῃ ὅπου ἔπρεπε.
Ἀφ’ οὗ ἀνεχωρήσαμεν τῆς ἄνω κώμης, καίτοι σφοδρὰν εἶχον τὴν ἐπιθυμίαν τῆς ἐπισκέψεως καὶ ἄλλων μερῶν τῆς ἐπαρχίας μετὰ τοῦ φίλου καθηγητοῦ, καταληφθεὶς ὑπὸ ἀηδίας καὶ κόρου ἐκ τῶν τῆς τελευταίας μάλιστα κώμης εἰκόνων, ἧς οὐδὲ εἷς τῶν κατοίκων ἔσχε τὴν περιεργίαν νὰ ἔλθῃ μέχρι τοῦ σχολείου, καθ’ ὃν χρόνον, ἐγίνετο ἡ ἐξέτασις ὑπὸ τοῦ συνοδοιπόρου μου ἐπιθεωρητοῦ τοῦ πῶς ἐξεπαιδεύοντο τὰ τέκνα αὐτῶν, (τόσην πεποίθησιν εἶχον εἰς τὸ κλασικὸν τῶν διδαγμάτων τοῦ διδασκάλου αὐτῶν), ἀπεχαιρέτισα τὸν φίλον μου, συλλυπηθεὶς αὐτὸν διὰ τὴν τιμωρίαν, εἰς ἣν κατὰ καθῆκον ἦτο ὑποβεβλημένος καὶ ἐξηκολούθησα μόνος τὴν περιοδείαν πρὸς θέαν καὶ ἐπίσκεψιν τῶν ἀρχαιολογικῶν κειμηλίων ἅτινα ἐνέκλειε τὸ μέρος ἐκεῖνο τῆς Ἑλλάδος. Τὸ μόνον ἀπομεῖνάν μοι
