Κανάρη. Ἡ Γενικὴ διοίκησις προέβη ἀμέσως εἰς καταδίωξιν καὶ σύλληψιν τῶν πρωταιτίων, ὁλόκληρον δὲ τάγμα στρατοῦ ἐκπεμφθὲν νύκτωρ εἰς Λάκκους συνέλαβεν ἐξ ἀπροόπτου τὸν Χατζῆν καὶ ἀπήγαγεν αὐτὸν πομπωδῶς εἰς Χανία. Ἄπειρον πλῆθος Τούρκων, ἐν οἷς καὶ αὐτὸς ὁ Γενικὸς Διοικητής Χουσνῆ Πασᾶς μετ’ ἀνωτέρων ἀξιωματικῶν καὶ τῆς μεγάλης μουσικῆς, προειδοποιηθέντες ἐξῆλθον τοῦ φρουρίου καὶ παρέλαβον πανηγυρικῶς τὸν δέσμιον Χατζῆν. Ἡ ἀπόφασις τῆς Κυβερνήσεως ἦτο ὅπως ἀποστείλῃ αὐτὸν εἰς τὰς εἱρκτὰς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διὸ καὶ ἀπεστάλη πρὸς τοῦτο εὐθὺς εἰς Ἡράκλειον. Ἐνταῦθα ἐλθὼν ἔπειτα αὐτὸς ὁ Χουσνῆς διεκήρυξε τὴν ἀπόφασιν τῆς κυβερνήσεως εἰπὼν μάλιστα χλευαστικῶς ἐνώπιον τοῦ τότε Μητροπολίτου (νῦν Πατριάρχου) καὶ πλείστων πολιτῶν· «ἰδοὺ ὁ Ἀχιλλεύς σας, ὁ λαοταράκτης! πηγαίνει εἰς τὴν Πόλιν διὰ νὰ πληρωθῇ τοὺς κόπους του· ἐκεῖ θὰ μάθῃ νὰ ἐπαναστατῇ κατὰ τῆς κυβερνήσεως».
Ἐν τῷ μεταξὺ οἱ πολυάριθμοι φίλοι τοῦ Χατζῆ, ἔσπευσαν νὰ διαμαρτυρηθῶσιν εἰς τὰ Προξενεῖα, μάλιστα δ’ εἰς τὸ Γαλλικὸν παρ’ οὗ ἐζήτησαν ἰδιαιτέρως τὴν προστασίαν τοῦ καταθλιβομένου Κρητικοῦ λαοῦ. Ὁ Πρόξενος παρέπεμπε τοὺς ἑκάστοτε προσερχομένους πρὸς τὸν καθολικὸν ἀρχιερέα, ὅστις ὑπηγόρευεν αὐτοῖς τὸ σύμβολον τῆς καθολικῆς πίστεως καὶ εἶτα ἐνεχείριζε σταυρόν, ἀναγνωρίζων οὕτω αὐτοὺς προστατευομένους τοῦ Πάπα. Τὸ ζήτημα ἐλάμβανεν ἤδη σοβαρὸν χαρακτῆρα, διὸ καὶ ἡ Ῥωσικὴ κυβέρνησις τότε πρῶτον ἔσπευσε νὰ ἱδρύσῃ ἐν Κρήτῃ Ῥωσικὸν Προξενεῖον. Ἐξαναστάντος δὲ καὶ τοῦ ἡμετέρου Μητροπολίτου, καὶ γενικῆς κατακραυγῆς τῆς ὀρθοδοξίας ἐγερθείσης, ἠναγκάσθη ἡ Πύλη ν’ ἀποφυλακίσῃ τὸν Χατζῆν (τῇ 11 Ὀκτωβρίου 1858).
Ἐλευθερωθεὶς οὕτω ἀπὸ τῶν τουρκικῶν δεσμῶν ὁ Χατζῆς µετέβη εἰς Ἀθήνας. Μετ’ οὐ πολὺ παρηκολούθησαν αὐτῷ ἐκ διαλειμμάτων πολλοὶ συγγενεῖς καὶ φίλοι καὶ ἄλλοι Λακκιῶται, οὕτω δὲ συνέστη ἐν Ἀθήναις στρατιωτικὸν σῶμα, ὅπερ καὶ ἐγένετο ἀντικείμενον θαυμασμοῦ διὰ τὸ παράστημα καὶ κάλλος τῶν ἀνδρῶν αὐτοῦ. Μετ’ οὐ πολὺ ὅμως λόγοι ἐσωτερικοὶ προυκάλεσαν τὴν διάλυσιν τοῦ Κρητικοῦ τάγματος, ὁ δὲ Χατζῆς ἠναγκάσθη νὰ ἐπανέλθη εἰς Κρήτην (1860), ἀλλὰ κρύφα διὰ πλοιαρίου. Ὁ τότε γενικὸς Διοικητής Ἰσμαὴλ Πασᾶς διεμήνυσεν αὐτῷ δολίως ἵνα προσέλθῃ, οὗτος δὲ παραπεισθεὶς ὑπὸ τῶν ἀπεσταλμένων καὶ προσελθὼν μετὰ 18 γερόντων, εὐθὺς ἐρρίφθη καὶ αὖθις εἰς τὰς φυλακάς, ἀποπεμφθέντων ἀποτόμως τῶν γερόντων. Μακρὸν χρόνον διατρίψας ἐν τῇ εἱρκτῇ καὶ ἀπελπίσας περὶ σωτηρίας διενοήθη νὰ δραπετεύσῃ, πρὸς τοῦτο δ’ ἔτυχε προθύμου ὑποστηρίξεως παρὰ τῶν
