θηται δὲ μόνος καὶ φαίνεται πάντοτε εἰς βαθείας σκέψεις βεβυθισμένος. Ἐν ἄλλοις λόγοις,
Sur sont portrait il a ľair crâme,
Dans con fauteuil on dirait un savant,
Mais si ľon cherche plus avant,
On reconnait bientôt que c’est un Ane.
Ὁ Κὺρ Ἀνδρέας, ὡς ἰατρός, πασίγνωστος ἀνὰ τὴν Ἀρκαδίαν καὶ Ἀργολίδα, ὁ κύκλος δὲ τῆς ἐνεργείας του στρέφεται κυρίως εἰς τὰ χωρία καὶ πρὸ πάντων τὰ τοῦ δήμου Λυρκείας.
Εἶνε παθολόγος ἔξοχος, ἐξοχώτατος. Διά τινος ἐντύπου καὶ παλαιοῦ Ἰατροσοφίου, ὅπερ βεβαιοῖ, ὅτι ἐξεδόθη πρὸ 800 ἤδη ἐτῶν (δηλ. πρὸ τῆς ἐφευρέσεως τῆς τυπογραφίας!) καὶ δι’ ἀπορρήτων φαρμάκων, ἅτινα αὐτὸς μόνον γνωρίζει καὶ χορηγεῖ εἰς τοὺς ἀσθενεῖς του, θεραπεύει πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν σώματος καὶ ψυχῆς.
Καὶ ὄχι μόνον εἶνε ἰατρὸς ἔξοχος, ἀλλ’ εἶνε — ἂν ἀγαπᾶτε — καὶ μάγος, doctor in utroque! Τὴν μαγείαν ὅμως, ἣν ἄγνωστον, πόθεν καὶ πότε ἔμαθε, χρησιμοποιεῖ, ὡς ἐπίκουρον τῆς ἰατρικῆς του, εἰς ἐκτάκτους περιστάσεις καὶ ὁσάκις ἰδίως τὰ φάρμακα ἀποβαίνωσιν ἀτελεσφόρητα.
Μὲ τήν διπλῆν δὲ αὐτὴν πανοπλίαν τῆς ἰατρικῆς καὶ μαγικῆς, ὁ κουτοπόνηρος, ἀλλὰ τέλειος κομπογιαννίτης, ἐξαπατᾷ τὸν κόσμον.
Παρίστησιν ἑαυτόν, ὡς μέγαν καὶ μοναδικὸν ἰατρὸν τῶν σωμάτων καὶ τῶν ψυχῶν. Περὶ ὅλων τῶν ἰατρῶν τῆς Ἑλλάδος, μικρῶν καὶ μεγάλων καὶ αὐτῶν τῶν διασημοτάτων, ἐκφράζεται μετὰ μεγίστης περιφρονήσεως καί, ὅταν τῷ ἀναφέρουσι τὰ ὀνόματά των, καγχάζει, οἰκτείρων καὶ ἀποκαλῶν αὐτοὺς σκώληκας ἀπέναντί του. Κυρίως καυχᾶται, ὅτι εἷνε μοναδικὸς εἰς τὴν θεραπείαν τῆς ὑδροπικίας, δι’ ἣν λέγει, ὅτι κέκτηται ἀπόρρητον ἀλάνθαστον φάρµακον, διὰ τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ ὁποίου ἀπαιτεῖ ἀμοιβὴν φρ. 100.000: μόνον! Διηγεῖται δὲ ἀφελέστατα, ὅτι ἡ φήμη του εἶνε παγκόσμιος καὶ ὅτι τὸν καλοῦν συχνὰ ἀσθενεῖς, οὐ μόνον ἐκ διαφόρων μερῶν τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀντὶ ἀμοιβῆς χιλιάδων φράγ-
