δημοσίευσεν ὁ κ. Χιώτης καὶ βραδύτερον ὁ κ. Legrand· ἀλλ’ ἐκ τοῦ τελευταίου ἐπεισοδίου τῆς ἑλληνίδος ταύτης καὶ τοῦ Ραββίνου ἔμαθον ὅτι οὐ μόνον ἐν τῷ παλαιῷ ἐκείνῳ ποιήματι ἀνεγράφη ἡ παράδοσις ἐκείνη, ἀλλὰ καὶ ἐν δράματι ὁλοκλήρῳ εἰς πράξεις ἴσως πέντε (ἀριθ. 5) καὶ φράγκα πέντε (ἀριθ. 5) κατὰ τὸν δραματολογικοοικονομικὸν συνδυασμὸν τοῦ ἀθανάτου Δεκάστρου τῆς Μάρτυρος Αἰκατερίνης!
Εὐτυχῶς τὸ ἀντισημιτικὸν δρᾶμα τῆς Κυρίας ταύτης, καί περ ἐκδοθὲν πρὸ τῶν σοβαρωτάτων ἐν Κερκύρᾳ σκηνῶν, δὲν συνετέλεσεν εἰς τὴν πρόκλησιν αὐτῶν καὶ δύναμαι νὰ βεβαιώσω τὴν γράψασαν αὐτὸ ὅτι οὐδεμίαν ὑπέχει εὐθύνην οὔτε πόρρωθεν ἐπὶ τῇ ἀναπτύξει τοῦ ἀντισημιτικοῦ ἐν Κερκύρᾳ καὶ ἐν Ζακύνθῳ πνεύματος· διότι εἰς τὰς δύο ταύτας πρὸ πάντων πόλεις σημειοῦνται ὑπὸ τῆς ἱστορίας ἐκρήξεις ἀντισημιτικῶν ἡφαιστείων, ὧν ἡ φοβερωτέρα, ἡ ἐν Ζακύνθῳ, συνέβη τῷ 1712. Ἐκεῖ δὲ ἐσώζετο ἐπὶ μαρμάρου ἐν τῇ εἰσόδῳ της ἑβραϊκῆς συνοικίας ἐπιγραφὴ φοβερά: In cruce quia crucifixerunt: οἱ ἐν σταυρῷ σταυρώσαντες σταυρωθήτωσαν, ἀφαιρεθεῖσα ἐκεῖθεν κατὰ τὴν πτῶσιν τῆς Βενετικῆς Ἀρχῆς μετὰ τῶν ἐμβλημάτων τοῦ Ἁγίου Μάρκου. Ἐδῶ δέ, ἤτοι ἐν Κερκύρᾳ, ἀναφέρονται χαρακτηριστικώτερα ἔτι τοῦ διωγμοῦ τῶν Ἑβραίων, ὧν τὸ περιεργότερον εἶνε ἡ διὰ πρεσβευτῶν ὑποβολὴ προτάσεως εἰς τὴν Βενετίαν περὶ ἀναγνωρίσεως δικαιώματος λιθοβολίας τῶν Ἑβραίων, de judaeis lapidandis! Τοῦτο δὲ ἐγένετο πρὸ τεσσάρων αἰώνων, ἐν ἔτει 1404, μαρτυροῦν ὅτι τὸ ἀντισημιτικὸν ἐν Κερκύρᾳ πνεῦμα εἶχεν ἀναπτυχθῆ καὶ πρὸ τοῦ αἰῶνος ἔτι ἐκείνου, ἀφοῦ ἀναφανδὸν ἐζητεῖτο ἡ καθιέρωσις τοιούτου δικαιώματος.
Τῆς περιέργου ταύτης πρεσβεύσεως τῶν Κερκυραίων περιεσώθησαν ἱστορικαί τινες λεπτομέρειαι· ἐσχάτως δὲ ἀνήρ ἐκ τῶν πολυμαθεστέρων, ὁ περὶ τὰ τοιαῦτα ἐντριβέστατος σοφὸς φίλος μου κ. Ῥωμανὸς ἐδημοσίευσέ τινα αὐτῶν, ἀναγράψας καὶ τὰ ὀνόματα τῶν κυριωτέρων πρεσβευτῶν, τοῦ Περόττου Ἀλταβίλλα καὶ τοῦ Τζήλου δε Πάζε. Ἀλλ’ ἡ Βενετία, ἥτις εἶχεν ἐπιτρέψει εἰς τοὺς Ζακυνθίους τὴν ἐν τῇ εἰσόδῳ τῆς ἑβραϊκῆς συνοικίας φοβερὰν ἐκείνην ἐπιγραφὴν τὴν ἐπιτρέπουσαν τὴν σταύρωσιν τῶν ἐν σταυρῷ σταυρωσάντων, ἐδίστασεν ἂν ἔ-
