γωγῆς καχεκτικῶν ὄντων, καθ’ ἣν ἐποχὴν οἱ μνηστῆρες τὴν παραμονὴν τοῦ γάμου των ἐξοφλοῦν τοὺς λογαριασμούς των μετὰ εἰδικῶν ἰατρῶν ὑπὸ ἐχεμύθειαν.
Ὁ φόβος μεγάλου εὐρωπαϊκοῦ πολέμου ὁσημέραι καθίσταται παρόμοιος τοῦ φόβου περὶ συντελείας τοῦ κόσμου.
Ὁ φαιδρὸς γέλως δύναται νὰ διεγείρῃ τὸν στιγμιαῖον φθόνον τοῦ σκυθρωποῦ, ὅπερ ἀποδεικνύει τὴν ἀλλόκοτον κακίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, διότι οὐδὲν ἀθωότερον τοῦ γέλωτος.
- Ἐν Ἀθήναις τῇ 19 Ἰουλίου 1891.
Στεφ. Ι. Στεφανου
ΣΤΑ βελουδένια χείλη της ἐσίμωνα τὰ χείλη
Κι’ ἀπὸ τὰ χέρια τρέμοντας ἐκείνη μ’ ἐκρατοῦσε,
Μὲ ἄφωνα ἀγκαλιάσματα τὴν ’φίλια καὶ μ’ ἐφίλει
Κ’ ἡ γῆ γιὰ μᾶς ἀξέγνιαστα στὸ ἄπειρο κυλοῦσε.
Στὰ γόνατά μού ἐκάθητο ἐπάνω κουρασμένη
Κ’ εὐώδιαζε τὸ στόμα μου ἀφ’τὴ γλυκειὰ πνοή της.
Στὴν ἀγκαλιά της μ’ ἔσφιγγε σφικτὰ τὴ φλογισμένη
Καὶ τὴν ψυχή µου μὲ φιλιὰ συνέπαιρνε ἡ ψυχή της.
Μ’ ἀπ’ ὅλη αὐτὴ ποῦ ἐγνώριοα τὴν εὐτυχία τί μένει;
Ὁ χωρισμὸς τί μ’ ἄφησε, ἡ ξενητειὰ καὶ ὁ χρόνος;
—Ἄχ! εὐτυχία ποῦ ἔρχεται στὸ νοῦ µας περασµένη
Δὲν εἶνε ὄχι εὐτυχιὰ, μὰ βάσανα καὶ πόνος!
Ζάκυνθος, 14 Ἰουλίου 1891.
Δ. Ηλιακοπουλοσ
