Διὰ τοῦτο ὅταν τὴν ἑσπέραν ἐκείνην μετέβην εἰς τὸ συμβούλιον τῶν ἀγαθῶν μου γειτόνων:
— Κύριοι, τοῖς εἶπον, τὸ ζήτημα ἐλύθη αἰσίως. Ἀνεκάλυψα τέλος πάντων τὸν ἁρμόδιον! Μὲ ἐβεβαίωσε μεθ’ ὅρκου ὅτι ἀπὸ αὔριον οὔτε χώματα, οὔτε λίμναι, οὔτε βόρβορος, οὔτε λάσπαις οὔτε τίποτε θὰ ὑπάρχουν. Ὁ δρόμος μας θὰ ἐπανέλθῃ ὁριστικῶς πλέον ἀπὸ αὔριον εἰς τὸ statu quo ante!
— Δόξα σοι ὁ Θεός! τέλος πάντων! ἀνεκραύγασαν ὅλοι σταυροκοπούμενοι διὰ, τὸ ἀνέλπιστον θαῦμα καὶ μεταβαίνοντες νὰ κοιμηθῶσιν ἥσυχοι τὴν νύκτα ἐκείνην πλέον!
Ἀλλ’ ἐγὼ ὅλην τὴν νύκτα κατεγινόμην νὰ λύσω τὸ πρόβλημα διὰ τῆς ἑξῆς ἀναλογίας τῆς συνθέτου μεθόδου τῶν τριῶν, κατὰ τοὺς τύπους τῆς ἀριθμητικῆς Χατσιδάκη.
«Αν — ἐσκεπτόμην ὁλονὲν — 5 ἐξηρθρωμένοι ἐργᾶται, μισθωτοὶ τοῦ δήμου, σκάπτοντες τρεῖς ὥρας τὴν ἡμέραν, ἀνοίγουν ἄνευ λόγου καὶ σκοποῦ εἰς μίαν ἡμέραν τάφρον 6 μ. μήκους καὶ 1 μ. πλάτους, πληρονόμενοι πρὸς δρ. 5 τὸ ἡμερομίσθιον, διότι αἱ ἄλλαι 5 κατασταλάζουν εἰς ὄφελος τοῦ ἐργολάβου, πόσοι ἆρά γε ἐργᾶται χρειάζονται, καὶ πόσον πρέπει νὰ πληρωθοῦν, διὰ νὰ ἐπιχωματώσουν ἐκ νέου την ἰδίαν τάφρον ἐν διαστήματι μιᾶς ὥρας, πρὶν ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος, καὶ ἐξυπνήσουν τὸ πρωῒ οἱ γείτονες;»
Καὶ δι’ ἐπανειλημμένων προσθαφαιρέσεων ἔφθασα εἰς τὸ πόρισμα ὅτι, δι’ ὅλην αὐτὴν τὴν πολυδαίδαλον ἱστορίαν, δὲν ἀπαιτοῦνται εἰμὴ 2 1)2 τὸ πολὺ ἐργᾶται καὶ τὸ ἓν δωδέκατον τοῦ δαπανηθέντος χρόνου καὶ χρήματος.
Ὄρθρου λοιπὸν βαθέος ἐμίσθωσα ἐξ ἰδίων τρεῖς ἐργάτας, οἱ ὁποῖοι ἐντὸς ὀλίγων λεπτῶν ἐξηφάνισαν καὶ χώματα καὶ βόρβορον καὶ λάκκους καὶ πᾶσαν τὴν λοιπὴν ἀηδίαν τῆς ὁδοῦ.
