φομαι πρὸς τοὺς λοιπούς, καὶ διὰ διακεκομμένης ἐκ τῆς συγκινήσεως φωνῆς:
— Διατί — τοῖς λέγω, — παιδιά μου, δὲν μοῦ λέγετε καὶ σεῖς ἔτσι λαμπρὰ τὸ μάθημα; Διατί θέλετε νὰ λυπῆτε ἐμὲ καὶ τοὺς καϋμένους τοὺς γονεῖς σας μὲ τὴν ἀμέλειάν σας;
Αἱ λέξεις αὗται, προφερθεῖσαι μετὰ τόνου περιπαθοῦς, ἤγγισάν τινων τὴν εὐαίσθητον, τὴν ἁπαλὴν καρδίαν, διότι βλέπω πορφυρούμενα τὰ μικρὰ αὐτῶν πρόσωπα καὶ διακρίνω ἀναβλύζοντα ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν δάκρυα τύψεως καὶ μεταμελείας…
Εὐλογημένα ἔστωσαν τὰ δάκρυα ἐκεῖνα! Εἴθε, ἀναμιγνυόμενα μετὰ τοῦ ἱδρῶτός μου, ν’ ἁπαλύνωσι τὸ ἔδαφος, καὶ ἀμείψωσι τοὺς πρὸς ἀνάσκαψιν αὐτοῦ ἐπιμόχθους τοῦ καλλιεργητοῦ ἀγῶνας! — Ὤ, ἐὰν ἐγνώριζον, ὅτι οἱ μικροὶ ἐκεῖνοι δὲν θὰ κατεχρῶντο τὴν πρὸς αὐτοὺς στοργήν μου, θὰ κατηρχόμην ἀπὸ τῆς ἕδρας, θὰ ἐνηγκαλιζόμην αὐτοὺς, καὶ, θωπεύων ἀνὰ μίαν τὰς μικρὰς ἐκείνας κεφαλάς, θὰ προσέθετον:
— Μάθετε, τέκνα μου, ὅτι σᾶς ἀγαπῶ ὅλους ἐξ ἴσου· ὅτι ἐργάζομαι, κοπιῶ διὰ τὸ μέλλον, τὴν εὐδαιμονίαν σας. Ἐὰν ἠξεύρατε τὶ πόνον αἰσθάνεται ἡ ψυχή μου, ὅσαις φοραὶς μὲ ἀναγκάζετε νὰ σᾶς τιμωρήσω, καὶ τί πίκραν δοκιμάζω, ὅταν ἡ ἀμέλειά σας μὲ κάμνῃ νὰ σηµειόνω, σιμὰ εἰς τὸ ὄνομά σας, τὸ ἐντροπιασμένο, τὸ ποταπὸ ἐκεῖνο σημεῖο, εἶμαι βέβαιος, ἐπειδὴ γνωρίζω πῶς καὶ σεῖς μ’ ἀγαπᾶτε, ὅτι κανένα ἀμελῆ μαθητὴν δὲν θὰ ἀπαντοῦσα ἐπάνω εἰς αὐτὰ τὰ θρανία.
Καὶ σεῖς, τῶν μαθητῶν μου γονεῖς, οὓς βλέπομεν μόνον κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν ἐνιαυσίων δοκιμασιῶν, δὲν γνωρίζετε, δὲν ἐζητήσατε οὐδέποτε ἴσως νὰ γνωρίσετε τοὺς μόχθους, τοὺς ἀγῶνας, οὓς ἐγώ, ὁ ἀκάματος διευθυντής, καὶ οἱ λοιποὶ ἐν τῷ ἐπιπόνῳ ἔργῳ ἀξιόλογοι σύντροφοί μου, καταβάλλοµεν, καὶ τὰς πικρίας, ἃς καθημερινῶς δοκιμάζομεν, ὅπως σᾶς ἀποδώσωμεν τελείαν, συμπεπληρωμένην τὴν εἰς ἡμᾶς παραδοθεῖσαν ὑφ’ ὑμῶν ἀτελῆ δημιουργίαν σας!
- Ἐν Ζακύνθῳ, Φεβρουάριος 1891.
Ανδρεασ Μαρτζωκησ
