Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
147
Στὴ φλόγα τῆς ἀγάπης του
Τότε ὁ Θεὸς μ’ ἀναύει·
Τοῦ κόσμου κάθε μέριμνα
’Σ ἐμὲ γιὰ λίγο παύει·
Φεύγω — καὶ ἀκούω τὰ τέκνα μου
Ποῦ ἀπὸ τὸν κάτου ἀέρα:
Πατέρα μου! Πατέρα!
Φωνάζουν θλιβερά.
Καὶ σεῖς δὲν ἀγροικήσετε
Ὅμοια φωνή, τὴν ὥρα
Ποῦ χάρη θεία σᾶς ἔφερε
Μὲς τὴν αἰώνια χώρα;
Ἀγγέλων ὕμνοι ὁλόχαροι
Ποτέ τους δὲ θὰ φτάσουν
Ταὶς κλάψαις νὰ σκεπάσουν
Τῆς χήρας, τ’ ὀρφανοῦ.
Δεμένος εἶναι ἀχώριστα
Ὁ κόσμος μὲ τὸν ᾍδη·
Ἄνθια οἱ καλοὶ στὰ μνήµατα
Σκορποῦνε αὐγὴ καὶ βράδυ·
Κ’ ἐμεῖς διαλέµε, πλέκομε
Στὸν οὐρανὸ γιὰ ἐκείνους
Τριαντάφυλλα καὶ κρίνους
Τ’ ἀθάνατου Ἀπριλιοῦ.
’Σ Αὐτόν, ὁποῦ μοῦ γλύκανε
Τοῦ Χάρου τὸν ἀγῶνα.
Νὰ κλίνω, ἀδέλφια, πάρτε με
Καὶ μέτωπο καὶ γόνα.
