τίας, ὅπως καὶ ἄλλοι ποιηταὶ μέγιστοι, ὑλόφρων, µισόπατρις, μισογύνης, ἄθεος, ἀντεθνικός, ἄπελπις, ἀπαισιόδοξος, ψάλλων τὴν ἡδονὴν καὶ τὴν ἀκρασίαν ὡς τὴν μόνην ἐφικτὴν μακαριότητα, εὑρίσκων φυσικὴν καὶ ἀναγκαίαν πᾶσαν πίεσιν καὶ ἀδικίαν ἐν τῷ σκληρῷ ἀγῶνι περὶ ὑπάρξεως, ἀναγνωρίζων τοῦ ἰσχυροτέρου τὸ δίκαιον, καταρώµενος καὶ βλασφημῶν, ἄπιστος πρὸς πᾶσαν ἁγνότητα καὶ ἀρετὴν καὶ εἰς τὴν φρίκην τοῦ αἰωνίου μηδενὸς ὅσον τὸ δυνατὸν βραδύτερον ὀνειρευόμενος νὰ ἐπιστρέψῃ; Ἢ μὴ θὰ ἦτο ἐξ ἄλλου δίκαιον νὰ θελήσωμεν ἡμεῖς τόρα νὰ ὑποβιβάσωμεν τὴν ἀξίαν τοῦ ποιητοῦ, σταθμίζοντες ἀντικειμενικῶς ὥς τινος φιλοσόφου τὰς ἰδέας τοῦ ἀνθρώπου, εὑρίσκοντες δ’ αὐτὸν οὕτω κατὰ πολὺ ὑπολειπόμενον τῆς προόδου τοῦ αἰῶνος, μὴ ἀρθέντα μέχρι τοῦ ἐντελοῦς κοσμοπολιτισμοῦ, μέχρι τῆς παγκοσμίου ἀγάπης καὶ ἀδελφότητος, ἀκόμη μισαλλόδοξον καὶ μισογείτονα, ἀκόμη τρέφοντα καὶ ὑποθάλποντα ἰδέας ἐθνικὰς πρὸς τὴν ἐξέλιξιν τῆς ἀνθρωπότητος ἀντιμαχομένας καὶ προκαλούσας ἀντιζηλίας, πολέμους καὶ αἵματα· ἀρνούμενον δ’ ἐπὶ τέλους τῆς ἐπιστήμης τὰς προόδους καὶ τῆς φιλοσοφίας, ἥτις ἀποδείξασα μαθηματικῶς τὴν ἀνεπάρκειαν τῶν ἀνθρωπίνων δυνάμεων πρὸς λύσιν θετικὴν ζητημάτων μεταφυσικῶν καὶ τὴν ὑποκειμενικὴν μόνον ὑπόστασιν πάσης ὑπερκοσμίου συλλήψεως, περιέκοψε βαθέως τῆς φαντασίας τὰ πτερά, ἀπήλλαξε τὸν κόσμον φανταστικῆς κηδεμονίας, ἀνέγραψε τὸν φυσικὸν νόμον ἀπαράβατον, κατέρριψε τὰς παλαιὰς ἀπολύτους πίστεις, ἐγύμνωσε τοὺς ναοὺς καὶ τοὺς παραδείσους τῶν διαφόρων θρησκειῶν τῶν ἀΰλων αὐτῶν κατοίκων καὶ τρέψασα τὴν ἀνθρωπότητα ἐπὶ νέα πραγματικώτερα καὶ βεβαιότερα ἰδανικά, ἴσχυσε νὰ δώσῃ ἄλλην καὶ πρὸς τὴν ποίησιν ἀκόμη ὄψιν καινήν. Πλὴν ἡ τοιαύτη πρὸς τὰ πρῶτα προςήλωσις κατ’ οὐδὲν παραβλάπτει τὴν ἀξίαν τοῦ κ. Μαρκορᾶ ὡς ποιητοῦ, ὅπως πάλιν οὐδόλως πρὸ τῶν ὀμμάτων μας θά την ἀνύψου ἡ πρὸς τὰ νεώτερα κλίσις του. Αὐτὸ διὰ τὴν Τέχνην εἷνε ὅλως ἀδιάφορον. Ἡ φιλοσοφία κυμαίνεται καὶ μεταβάλλεται· ἡ Τέχνη μένει πάντοτε αἰωνία καὶ ἀμετάβλητος. Ὁ κριτικὲς θὰ ἐξετάσῃ λοιπὸν μόνον τὸν τρόπον καθ’ ὃν δύναταί τις νὰ διατυπώσῃ τὰ οἱαδήποτε αὐτοῦ αἰσθήματα καὶ τὰς ἰδέας· ἂν ὁ τρόπος αὐτὸς ἐκπληροῖ ὄρους τινὰς γενικῶς παραδεδεγμένοις διὰ τὴν ποίησιν, οὗτος μόνος ἀρκεῖ νἀναδείξῃ τινὰ ποιητήν. Ἄνευ δὲ τούτου εἰς μάτην θὰ ἠξίου ὁ ποιητὴς τῶν Στόνων, τῶν Χελιδόνων, τῶν Πατριωτικῶν Βελῶν, τῶν Κρητικῶν (ἀλκαϊκῶν ᾨδῶν) καὶ οἱοςδήποτε ἄλλος τῶν φιλοπατρίδων καὶ φιλερώτων καὶ φλυάρων στιχουργῶν, οὗτινος τὰ αἰσθήματα καὶ αἱ
