συμπέρασμα τοῦ ἔργου, μεστὸν ὑψηλῆς διδασκαλίας, καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀναγνώστου, ἥτις τέως συνετρίβη καὶ ἔπαθε καὶ ἐξηγέρθη παρακολουθοῦσα τὰς περιπετείας τοῦ ποιήματος, ἐπανευρίσκει ἤδη τὴν μυχίαν ἐκείνην γαλήνην καὶ ἀνακούφισιν ἣν ἀπαιτοῦσιν οἱ αἰώνιοι νόμοι τοῦ ἠθικοῦ κόσμου. Βεβαίως ἡ ἱστορικὴ διήγησις σταματᾷ, ὡς πρὸς τὴν τύχην τοῦ φονέως, μέχρι τοῦ σημείου καθ’ ὃ οὗτος σώζεται φυγαδευόμενος διὰ τῆς λέμβου εἰς τὴν ἀπέναντι ἀκτήν. Ἀλλ’ ἡ τέχνη ἐπέβαλλεν εἰς τὸν ποιητὴν εὕρεσιν πληρεστέρας λύσεως, καὶ τοιαύτην λίαν προςφυῶς ἐθεώρησε σὺν τῆ ἀποθεώσει τοῦ ἥρωός του καὶ τὸν ἐξαγνισμὸν τοῦ φονέως, τοῦ ὁποίου οὗτος σώσας τὴν ζωὴν σώζει συγχρόνως καὶ τὴν συνεσκοτισμένην ψυχὴν τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Τί ἄλλο ἆρά γε ὑποδεικνύει καὶ ἡ ὑψηλὴ ποίησις τῆς χριστιανικῆς θρησκείας; Οὕτω δὲ ὁ φονεὺς, προτρέχων τοῦ χρόνου, παρίσταται ὡς ὁ πρῶτος μάρτυς τῆς ἀποθεώσεως τοῦ λυτρωτοῦ του, οὗ τὸ Ἅγιον Λείψανον μετακομισθὲν βραδύτερον ὑπὸ τῆς πίστεως τοῦ λαοῦ ὅπως διαφυλαχθῇ ὡς σεπτὸν προσκύνημα, ἀξιοῦται νὰ κατασπασθῇ ἔμπλεως δακρύων καὶ εὐσεβοῦς μετανοίας.
Τὸ μέρος τοῦτο, ὅπερ θεωρητέον ὡς τὴν κυρίαν βάσιν τοῦ ποιήματος, ἐξίσου ἀνθιμιλλᾶται, ἂν μὴ ὑπερτερῇ τῶν προηγουμένων, πλούσιον εἰς εἰκόνας καὶ μεταφορὰς ἀμιμήτους καὶ ἐννοίας ὑψηλάς. Οἱ στίχοι του μελῳδῶν, νομίζεις, καὶ φεγγοβολοῦν εἰς τὴν ψυχήν σου καὶ τὴν ἀρωματίζουν μὲ θείαν τινὰ ἀνέκφραστον, ὡςεὶ ἐξ οὐρανῶν, εὐωδίαν καὶ ἁβρότητα, ἣν ἀποπνέουν, ἐκεῖνοι μάλιστα, δι’ ὧν εἰκονίζεται ἡ ἀποθέωσις τοῦ Ἁγίου. Θά μοι ἦτο δυςχερὲς νὰ ἐκλέξω ἐξ αὐτῶν τοὺς κρείττονας, φόβῳ μὴ ἀντιγράψω ᾧδε ὅλον τοῦτο τὸ μέρος. τοῦθ’ ὅπερ διεκφεύγει τὰ στενὰ ὅρια τῆς ἐπιστολῆς μου ταύτης. Ἀλλὰ δὲν ἀντέχω εἰς τὸν πειρασμὸν τοῦ νά σοι παραθέσω μικρὸν ἀπόγευμα ἐξ αὐτῶν. Ἰδοὺ λ. χ. διὰ ποίων, ζοφερῶν ἀληθῶς, στίχων περιγράφει τὴν τρικυμίαν, καθ’ ἧς παλαίει, ἀσκόπως πελαγοδρομοῦσα, ἡ λέμβος, ἡ φέρουσα τὸν φονέα:
Φυσᾷ ὁ βορηᾶς… ἀνάμεσα ’ς τὰ ξάρτια, ’ς τὰ πανιά του,
σφυρίζει ἀναστενάζοντας· δὲν βλέπει ἕν’ ἀκρογιάλι…
τρίζουν τὰ ξύλα, πέφτουνε, τὰ παίρνει ἡ ἀνεμοζάλη.
Τὸ πλοῖα ξαρμάτωτο, γυμνὸ σκαφίδι συντριμμένο,
παλεύει μὲ τὰ κύματα…………………………………………
’Σ τὴ πρύμνη στέκει ὁ θάνατος, αὐτὸς τὸ κυβερνάει.
καὶ ’τὸ φονηᾶ κυττάζοντας, πικρὰ χαμογελάει.
