ἐγκαταλειφθεῖσα καρδία, καὶ ὁ Ἔρως καὶ ὁ Διάβολος καὶ σεῖς μαζῆ μ’ αὐτὸν τρυφεραί μου ἀναγνώστριαι.
Ἀλλὰ διὰ τὰς ἁμαρτίας ὅλων μας ὑπάρχει — ὡς βλέπετε — καὶ ἄλλη συνέχεια. Καὶ θὰ ἔληγεν ἀναμφιβόλως ἐὰν τὸ κάρρον
τῆς ἀστυνομίας εἶχε τὴν πρόνοιαν νὰ σαρώσῃ τὰ ὀδωδότα ῥάκη καὶ τὰς ἄνθους, ἐν οἷς κατέκειτο καὶ ἡ καρδία ἐκείνη ἡ ἀπερριμένη καὶ ἀποκεκηρυγμένη ὑπὸ τοῦ Ἔρωτος.
Ἀντὶ ὅμως νὰ διέλθῃ τὸ ἀστυνομικὸν κάρρον διήρχετο ἐκεῖθεν μετ’ ὀλίγον — κατὰ διαβολικὴν
βέβαια σύμπτωσιν — εἷς κύριος ἐκ τοῦ ἀριστοκρατικοῦ λεγομένου κόσμου τῶν Ἀθηνῶν, μία προσωπικότης trop distinguée, συγκροτουμένη ἀπὸ δύο πόδας, μίαν κοιλίαν, ἕνα ὑψηλὸν πῖλον, ὀλίγους χαυλιόδοντας, μερικοὺς γαμψώνυχας καὶ κάμποσα ἑκατομμύρια.
Ὁ κύριος λοιπὸν αὐτός, ὅςτις διὰ τοῦ εὐεργετικοῦ νόμου τῆς ἐξελίξεως ἀπὸ ὑπηρέτης παντοπωλείου ἐν Βλαχίᾳ εἶχε μετασχηματισθῆ
εἰς πολυτάλαντον ὁμογενῆ ἐν Ἀθήναις, καὶ ἦτο μέλος ὅλων τῶν φιλανθρωπικῶν καὶ μὴ καταστημάτων, λοξοδρομήσας ἐκ τοῦ πρωϊνοῦ περιπάτου διηυθύνετο, ἐξ ἐμφύτου τινος ἕλξεως, πρὸς τὸν βόρβορον ἐκεῖνον τῶν ἀκαθαρσιῶν, ὅτε αἴφνης σταματᾷ τὸ βῆμα καὶ τὴν ῥάβδον καὶ τὸν ἀνασκαλεύει, ὑπείκων εἰς ἀκατανίκητον ἕξιν. Εἶχε, φαίνεται, τὴν προαίσθησιν πῶς κἄτι πάντοτε θὰ εὕρισκε καὶ ἐκεῖ.
Ἡ χλωρωτική του ὄψις κατηυγάσθη ἀπὸ ἄγνωστον τέως ἀγαλλίασιν διὰ τὸ ἀπροςδόκητον εὕρημα, τὸ ὀποῖον ἡ τύχη ἢ ὁ διάβολος, ἀδιά-
