ὀλίγαι διορθώσεις, διότι τὸ βλέμμα σας ἦτο ὑπερφυέστερον ἢ ὅσον χθὲς τὸ ἐφαντάσθης Ἡρόστρατε. Φαίνεται ὅτι ἡ Ἀνθὼ ἔχει καλλιτέραν ἔκδοσιν τῶν Ἀθλίων τοῦ Βίκτωρος Οὐγώ.
Ηροστρατοσ. Μὴ μοῦ ἐνθυμίζῃς τὴν παρελθοῦσαν κόλασιν ἐν τῷ παρόντι παραδείσῳ. Ἡ Ἀνθὼ μὲ ἀγαπᾷ καὶ ἀνάγκη νὰ λησμονήσω διότι τὸ γενόμενον βρέφος δὲν ἐνθυμεῖται τί ἦτο πρὶν ἢ γεννηθῇ καὶ ἐγὼ σήμερον εἶμαι βρέφος γεννώμενον ἐν τῇ Ἐδὲμ ταύτῃ τοῦ ἔρωτος, τῆς ἁγνότητος, τῆς καλλονῆς.
Ανθω [ἐρυθριῶσα] Τοῦ ἔρωτος! αὐτὸς λοιπὸν εἶνε ὁ ἔρως!
Ηροστρατοσ. Ἁγνὴ κόρη τὴν περὶ ἡμᾶς ἁρμονίαν ταύτην τὴν ἔκτακτον, τὴν ὑπερφυᾶ καλλονὴν τοῦ ἔαρος τούτου ὅπερ μειδιᾷ διὰ τῶν πετάλων τῶν ἀνθέων μας, δὲν τὴν δίδει ὁ Θεὸς εἰς πάντας τοὺς θνητούς, ἀλλ’ εἰς μόνους τοὺς ἐρῶντας. Σὲ ἀγαπῶ, καὶ τὴν στιγμὴν ταύτην ἐπεθύμουν ὅλος ὁ κόσμος νὰ ἦτο εὐδαίμων ὡς ἐγώ.
Μεγακλησ. Ὦ ποιηταί, ποιηταί! πάντοτε ἔπρεπε σεῖς νὰ εὐτυχεῖτε, διότι ἡ εὐδαιμονία παρ’ ἡμῖν ἐγωϊσμοῦ δὲν μετέχει, μόνη δὲ ἡ ἀκτινοβολία τῆς εὐδαιμονίας σας ἠδύνατο νὰ περιλάβῃ ἐν τῇ αἴγλη τῶν ἀκτίνων της δεκαπλάσιον τοῦ ἰδικοῦ μας κόσμον.
Ηροστρατοσ. Ἀληθῆ λέγεις, Μεγάκλεις, ἀλλ’ ἄκουσον καὶ τοῦτο. Εἴτε ὀδυνῶνται, εἴτε χαίρουσιν οἱ ποιηταί, ἡ χαρὰ ἢ ἡ ὀδύνη των αὕτη πάντοτε ὑπηρετεῖ τὸν κόσμον. Εἴτε πένθιμον εἴτε χαρωπὸν κρούσουν ἐπὶ τῆς λύρας χορδήν, ὁ ἦχος τῆς χορδῆς ταύτης παλλομένης, δοξάζει τὴν χώραν ἢ τὴν πόλιν ἐξ ἧς ἡ μελωδικὴ αὕτη φωνὴ ἐξῆλθεν. Εἴτε χαρᾶς, εἴτε ὀδύνης δάκρυ ἀνατείλῃ ἐπὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ποιητοῦ, ὁ κόσμος τὸ ἁρπάζει ἀπλήστως καὶ στολίζεται δι’ αὐτοῦ ὡς δι’ ἀδάμαντος. Καὶ διὰ τοῦτο ὅταν συλλογίζωμαι Μεγάκλεις, ὅτι, ἐὰν πᾶν ὅ,τι εἴδομεν, εἴπομεν, καὶ ἠκούσαμεν ἀπὸ τῆς χθὲς μέχρι τῆς στιγμῆς ταύτης, ἦτο γεγραμμένον πιστῶς καὶ ἐδημοσιεύετο ἔκ τινος τυπογραφείου, ἤθελε θεωρηθῆ οὐχὶ ὡς ἀλήθεια διδάσκουσα, ἀλλ’ ἁπλῶς καὶ μόνον ὡς ἄρθρον φιλολογικόν!… Ὤ! ὅταν αὐτὸ τὸ συλλογίζωμαι, φίλε μου… πίστευσον ὅτι… [ἀπέρχονται καὶ οἱ τρεῖς συνομιλοῦντες.]
- Ἔγραφον ἐν Ἑρμουπόλει τῷ 1875.
Ιω. Γ. Φραγκιασ
