ἐκεῖ, πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν μου τῶν θολῶν καὶ δακρυβρέκτων, ἐκβάλλουσαν ἐκ τοῦ κόλπου σου, ἠρέμα μεταξὺ δύο χασμημάτων, τὰ γεροντικά σου δίοπρα, σπογγίζουσαν αὐτὰ διὰ τοῦ ῥινομάκτρου σου καὶ θέτουσαν πρὸ τῶν ῥικνῶν καὶ ἐρρυτιδωμένων ὀφθαλμῶν σου ἵνα μὴ ἀπολέσῃς τὴν τέρψιν τοῦ θεάματος, ἥτις δύναται νὰ συντελέσῃ κατά τι εἰς τὴν πέψιν τοῦ δείπνου σου! Καὶ τί δὲν εἶδες; Τὸν Κούρτιον κατακυλιόμενον εἰς τὸ βάραθρον τῆς Ῥώμης ὅπως σώσῃ τὴν πατρίδα του, τὸν Κόδρον αἱματόφυρτον καὶ θνήσκοντα πρὸ τῶν Ἀθηνῶν, τὸν Σωκράτην μὲ τὴν κύλικα τοῦ κωνείου ἐν τῇ χειρὶ καὶ τὸ πρὸς τὸν κόσμον καὶ τὸν χρόνον ἅπαντα μειδίαμα ἐπὶ τὰ χείλη, τὸν Θεμιστοκλέα, τὸν Ἀριστείδην, τὸν Βροῦτον, τὰ πάντα! Λαμπάδας καείσας ὅπως σὲ φωτίσωσι. Καὶ τί ἐγένοντο πάντα ταῦτα ἐν σοί, βάραθρον ἀδδήφαγον, ᾀείποτε πρὸς καγχασμὸν καὶ κατάβρωσιν; Οὐδὲν· ὀλίγοι ἀνδριάντες μόνον.... Ἄ! ἐλησμόνησα.... Ὄχι… καὶ ὀλίγα βιβλία. Ἡ ἀπολογία καὶ ὁ περὶ Ἀθανασίας τῆς ψυχῆς διάλογος τοῦ Σωκράτους πρὸς ἐξάσκησιν τῶν παίδων εἰς τὴν ἑλληνικὴν σύνταξιν. Τὸ δάκρυ τοῦ Λαμαρτίνου καὶ Οὐγκὼ διὰ τὴν Γαλλικὴν γλῶσσαν, ὁ ὀλογυγμὸς τῆς Διδοῦς διὰ τὴν Λατινικήν! Ὤ! σοφώτερον δὲν ἠδύναντο νὰ διευθετηθῶσι τὰ πράγματα ταῦτα βέβαια!
Καὶ τώρα τί θέλεις ἀκόμη; Δάκρυ ἓν ἴσως φλογερόν, ὡς ρευστὸν πεπυρακτωμένον σίδηρον, ἵνα τὸ ἀντιγράψῃς ἐπὶ λείου καὶ χρυσοποικίλτου χάρτου διὰ τὴν ἐρωμένην σου; Ὄχι δὲν θὰ σοὶ τὸ δώσω, ἐψιμμυθιωμένον νευρόσπαστον, τὸ δάκρυ τοῦτο, δὲν θά σοι τὸ δώσω, διότι τὸ ἄσβεστον, τὸ καταβιβρῶσκον πῦρ διὰ τοῦ ὁποίου τὸ ἐθέρμανα, διὰ τοῦ ὁποίου τὸ ἥγνισα, εἶναι ἰδικόν μου πῦρ, ὅπερ ὁ οὐρανὸς μοὶ ἐδώρησεν. Ὤ! αὐτὸν τὸν θεῖον σπινθῆρα, ὅστις μὲ τήκει ἀπαύστως ἐν ἀτμοσφαίρᾳ ζωῆς ὑπερτέρας, τὸν ἀγαπῶ, καὶ θὰ τὸν κρύψω ὡς ἐραστὴς ζηλότυπος ἐντὸς τοῦ στήθους μου, μακρὰν τοῦ παγετοῦ τῶν βλεμμάτων σου, μακράν!
Δὲν θέλω τὰς χειροκροτήσεις σου, οὐδ’ αὐτό σου τὸ δάκρυ τὸ προμεμελετημὲνον, τὸ ὑπολογισθὲν ἐκ τῶν προτέρων καὶ σχεδὸν κατασκευασθὲν διὰ τὸν στεναγμόν μου τὸν μύχιον. Μὴ δὲν ἐνυπολανθάνει κόσμος ὁλόκληρος καλλονῆς καὶ ῥεμβασμοῦ εἰς τὸν χνοῦν τῶν πετάλων ἑνὸς ῥόδου, εἰς τὴν χαρίεσσαν ἀγκάλην ἴου θαλεροῦ; Τὰ λοιπὰ κράτησέ τα.
Ἐλθὲ τώρα, πότνια θεά, σεπτὴ διερμηνεύτρια τοῦ κάλλους τῆς Ἠοῦς, τῆς μαρμαρυγῆς τῶν ἀστέρων καί τῆς τῶν ἀνθέων λαλιᾶς. Ἐλθέ, ἄμβροτε Καλλιόπη, σύ, ἐν ἀστραπῇ λαμπρᾷ τοῦ πυρὸς τῆς διανοίας ἀναπτύσσουσα τὰς πτέρυγας σου τὰς ἐκ μειδιάματος
