Δι’ ἀδαμάντων τὴν στρωμνὴν τοῦ ὕπνου της νὰ ῥαίνῃς.
Ἐλάτρευε τὴν δρόσον σου καὶ τ’ ἄνθη σου ἡ τλήμων…
Πάρελθε, πάρελθε καὶ σύ’ ροδῆς κεραυνωθείσης
Δὲν ἔχεις θάλπος, δρόσον, φῶς τὰ ρόδα ν’ ἀναστήσῃς.
Ἐν Ἑρμουπόλει, τὴν 1 Μαΐου 1890.
Μυρων
Ὦ λύρα μου! ἃς ψάλλωμεν τὴν συμφοράν μας πάλιν.
Ἀπὸ πολλοῦ δὲν ἤκουσα τὸν λύδιόν σου τόνον·
Αγάπην, τέρψιν ἢ χαρὰν δὲν ἔχω πλέον ἄλλην·
Τὸ ᾆσμα εἶνε νηπενθὲς τῶν θυμοβόρων πόνων.
Τὴν ἔπλασεν ὁ οὐρανὸς, τὸ φῶς τῆς Ἰωνίας,
Ὁ Μέλας ἐβαυκάλισε τὰ βρεφικά της ὦτα,
Καὶ εἰς τῶν ἀηδόνων του τὰς χαύνους ἁρμονίας
ᾘσθάνθη τὰ σκιρτήματα τοῦ στήθους της τὰ πρῶτα
Ἦτον ἐγώ, ἤμην αὐτή· καὶ δι’ αὐτῆς τὴν φύσιν
ᾘσθάνθην καὶ πανήγυριν εὗρον φαιδρὰν τὸν βίον,
Καὶ δι’ ἐμὲ ὁ ἥλιος δὲν εἶχεν πλέον δύσιν·
Τὸν εἶχον ἐν τῇ στέγῃ μου ἀχώριστον οἰκεῖον.
Ἔρωτος ἄνθη ἐν ἐμοὶ ἀγνώστου τέως κόσμου
Ἀνέφυσαν καὶ μετ’ αὐτῶν ὡς μέλισσα διῆγε·
Ἀνέπνεε τὸ ἄρωμα καὶ μέλιτος εὐόσμου
Δι’ ὅλας τὰς πικρίας μου συγκομιδὴν παρῆγε.
Κατεῖχον ὡς φιλάργυρος τὸ εὕρημα μὲ δέος
Κ’ ἐβαίνομεν ἀνύποπτοι ἐν μέσῳ παραδείσου.
Ὑπὸ μυρσίνας ἔρρεεν ὁ βίος μας ἡδέως
Καὶ οὐδαμοῦ ἐφαίνετο οὐδ’ ἴχνος κυπαρίσσου.
