φορὰν ὅτι καὶ εἰς τὴν μίαν καὶ εἰς τὴν ἄλλην περίστασιν ὀλίγην ἐμπνέει ἐμπιστοσύνην εἰς τοὺς συνεπιβάτας του.
Δὲν ὑπάρχει ἀστειότερον πρᾶγμα ἀπὸ τὴν ἀντίθεσιν μεταξὺ τῆς λύσσης, μὲ τὴν ὁποίαν ἔξω τῆς ἐξουσίας τὰ κόμματα πολεμοῦν τὰς καταχρήσεις τῆς κυβερνήσεως, καὶ τῆς προθυμίας μὲ τὴν ὁποίαν ἐρχόμενα εἰς τὴν ἐξουσίαν υἱοθετοῦν αὐτάς. Νομίζει κανεὶς ὅτι ἐκτὸς τῆς ἀρχῆς καταλαμβάνονται ἀπὸ ἱερὰν ἀγανάκτησιν διότι παρανομοῦν ἄλλοι ἀντ’ αὐτῶν.
Ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον δίδει πολὺ μεγάλην ἰδέαν περὶ τῆς νοημοσύνης τῶν ἀνθρώπων, εἶνε ὅτι ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ὅλοι οἱ ἀγύρται τοὺς ἐξαπατοῦν μὲ τὰ ἴδια μέσα.
Δ. Κακλαμανοσ
ΑΝΤΙ νὰ ρθῇ νυφούλα ζωντανὴ
’Σ τὴν ἐκκλησιὰ τὴ μοσχομυρισμένη,
Τί κρίμα! εἴκοσι χρόνων πρὶν γενῇ
Τὴ φέρνουνε νυφοῦλα πεθαμένη.
Τὴν τριγυρνοῦν οἱ ἄλλοι χριστιανοὶ
Καὶ τὴ φιλοῦνε γνώριμοι καὶ ξένοι,
Καὶ μόνον ἕνας ποῦ πονεῖ, πονεῖ,
Ἀσάλευτος σὲ μιὰ γωνιὰ προσμένει.
Μὲ χείλη ἀμαρτωλὰ καὶ κολασμένα
Δὲν θέλει νὰ φιλήσῃ τὴν παρθένα
Καθὼς προστάζει ἡ γλῶσσα τοῦ παπᾶ
Ἀφίλητη κι’ ὅταν ἐζοῦσε ἀκόμα,
Ἀφίλητη κι’ ὅταν χαθῇ ’τὸ χῶμα,
Τέτοια τὴν κλαίει καὶ τὴν ἀγαπᾷ.
Γεωργιος Δροσινης
