τρόπαιον, ὅπερ δύναται καὶ τὴν ὡραιοτάτην σωματικὴν μορφὴν ν’ ἀναδείξῃ ἀληθῶς εἰδεχθῆ καὶ ἀποτροπαίαν.
Αἱ καλαὶ ἢ ὡραῖαι τέχναι εἶνε προωρισμέναι διὰ τῆς καλλιεργείας τοῦ καλοῦ νὰ ἐξευγενίζωσι τὴν ψυχήν, ἀνυψοῦσαι αὐτὴν εἰς τὴν πηγὴν παντὸς καλοῦ· ἀλλ’ ἀποτυγχάνουσι τοῦ εὐγενοῦς αὐτῶν προορισμοῦ· ὅταν οἱ καλλιεργοῦντες τὰς ὡραίας τέχνας προσκολλῶνται δουλικῶς εἰς τὸ αἰσθητὸν καλὸν καὶ οἱονεὶ λατρεύουσιν αὐτὸ λησμονοῦντες ὅτι ὑπεράνω αὐτῶν ὑπάρχει τὸ ὄντως καλὸν, εἰς τὸ ὁποῖον αἱ ὡραῖαι τέχναι πρέπει νὰ ὁδηγῶσιν. Αἱ γνώσεις καὶ αἱ ἐπιστῆμαι εἶνέ τι ἀληθῶς ἔξοχον καλόν, ἀλλ’ ἀποτυγχάνουσι τοῦ εὐγενοῦς αὐτῶν προορισμοῦ, ὅταν οἱ καλλιεργοῦντες τὰς ἐπιστήμας προσκολλῶνται δουλικῶς εἰς αὐτὰς καὶ οἱονεὶ προσφέρουσιν αὐταῖς λατρείαν, λησμονοῦντες ὅτι διὰ τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν γνώσεων πρέπει νὰ ὁδηγώμεθα εἰς τὴν αἰτίαν καὶ πηγὴν πάσης γνώσεως καὶ σοφίας, εἰς τὸν Θεόν. Τοιαύτην βαθεῖαν ἔννοιαν ἔχει ἡ συνταύτισις τοῦ καλοῦ πρὸς τὸ ἀγαθόν. Ἐπλάσθημεν ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ τοιοῦτοι, ὥστε νὰ θαυμάζωμεν τὸ καλὸν καὶ ὡραῖον καὶ νὰ ἑλκυώμεθα ὑπ’ αὐτοῦ, ὁπουδήποτε καὶ ὑπὸ οἱανδήποτε μορφὴν καὶ τύπον ἂν ἴδωμεν αὐτό· ἀλλὰ μὴ λησμονῶμεν ὅτι σκοπιμώτατα ἐτέθη εἰς ἡμᾶς ὑπὸ τοῦ δημιουργοῦ τὸ αἴσθημα τοῦ θαυμασμοῦ καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ καλὸν καὶ ὡραῖον, ἵνα βλέποντες τὸ μερικὸν καὶ ἀτελὲς καλὸν προβιβαζώμεθα εἰς τὸ γενικὸν καὶ τέλειον καλόν· ἵνα βλέποντες τὸ θαυμαστὸν καὶ ἐξαίσιον τοῦτο ἀριστοτέχνημα, ὅπερ ὀνομάζομεν σύμπαν ἢ κόσμον, ἀποκαλύπτωμεν ἐν σεβασμῷ τὴν κεφαλήν, ὡς ὁ Νεύτων, πρὸ τοῦ πανσόφου δημιουργοῦ καὶ αναφωνῶμεν πρὸς αὑτὸν μετὰ τοῦ Δαυΐδ: «Ὡς θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, Κύριε· πάντα ἑν σοφία ἐποίησας.»
Ιγνατιοσ Μοσχακησ
Συζυγικαὶ τρυφερότητες.
— Εἶμαι βέβαιος, καϋμένη, πῶς ἂν ἀπέθνησκα, ἠμποροῦσες νὰ ὑπανδρευθῇς καὶ αὐτὸν τὸν Σατανᾶν, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ ἰδῇς ἂν θὰ τὸν ὑποτάξῃς εἰς τὴν θέλησίν σου.
— Θὰ τὸ ἔκαμνα βεβαίως, κύριε μου, ἐὰν ὁ νόμος ἐπέτρεπε νὰ νυμφεύεται ἡ γυνὴ τὸν πατέρα τοῦ πρῴην συζύγου της.
