ἔπρεπε νὰ σβεσθῇ δι’ ἡγιασμένου ὕδατος, τοῦ ὁποίου ἡ πώλησις ἐπέτρεπεν εἰς τὸν ἱερέα, μεθύοντα ἐν τοῖς παρὰ πάσῃ τότε Ἐκκλησίᾳ πεπηγμένοις καπηλείοις, ν’ ἀνανεώσῃ τὸ εὐαγγελικὸν θαῦμα τῆς μετατροπῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον.
Ἀλλὰ ταῦτα ἦσαν, φαίνεται, τὰ ἐλάχιστα ἁμαρτήματα, ὧν οἱ νεκροὶ παρεῖχον ἀφορμὴν εἰς ζῶντας. Κατὰ τοὺς ἀξιοπιστοτέρους τῶν χρονογράφων πλῆθος ἐγκλημάτων διεπράττοντο καθ’ ἑκάστην ὑπὸ τῶν βρυκολάκων, ἢ τοὐλάχιστον ἀπεδίδοντο εἰς αὐτούς. Ἐλῃστεύοντο ταμεῖα, ἠτιμάζοντο γυναῖκες, ἐπυρπολοῦντο δάση, ἄνθρωποι εὑρίσκοντο ἐν τῇ κλίνῃ των νεκροί, ἢ ἐξύπνουν ἠκρωτηριασμένοι. Τὸ δὲ περιεργότερον εἶναι, ὅτι οἱ ἐκ τοῦ ἄλλου κόσμου οὗτοι κακοῦργοι μόνους τοὺς εἰς τὴν δυσμένειαν τοῦ κλήρου ὑποπεσόντας ἐκακοποίουν. Ἡ ἀποκλειστικότης αὕτη τῶν βρυκολάκων ἔδωκεν ἀφορμὴν πολλῶν λήρων καὶ τολμηρῶν ὑποθέσεων εἰς κακεντρεχεῖς τινας ἱστοριογράφους. Πρέπει ὅμως καὶ νὰ ὁμολογήσωμεν, ὅτι, ἀφοῦ τὸ Εὐαγγέλιον ἀπαγορεύει ῥητῶς νὰ πιστεύωμεν εἰς βρυκόλακας, οἱ ταλαίπωροι ἱστορικοί, εὐαγγελικῶς σκεπτόμενοι, εἶχον καὶ ὀλίγον δίκαιον νὰ καταφεύγωσιν ἐν τῇ ἀμηχανίᾳ των εἰς ὑποθέσεις. Ἀλλ’, ἀφίνοντες ἕκαστον ὅπως βούλεται ν’ ἀποφασίσῃ μεταξὺ ἱερέων καὶ Εὐαγγελίου, περιοριζόμεθα νὰ παραθέσωμεν ὡς ἁπλοῦν δεῖγμα τῆς κακοηθείας τῶν τότε βρυκολάκων τὴν ἱστορίαν τοῦ τότε ἀρχιερέως Οὕδου, ἣν μέχρι σήμερον διηγοῦνται μετὰ φρίκης οἱ κάτοικοι τῆς Σαξωνίας.
Ὁ καλὸς οὗτος ἐπίσκοπος τοῦ Μαγδεβούργου ἦτο πρᾷος, ἐλεήμων, σώφρων, πολυμαθής, ἀληθὴς ποιμήν, ἢ μᾶλλον πατὴρ τῶν πνευματικῶν αὑτοῦ τέκνων. Ἀλλὰ πάντα τὰ προτερήματα ταῦτα ἠσχημίζοντο ὑπὸ φοβεροῦ τινος δι’ ἱερέα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἐλαττώματος. Ὁ Οὗδος, μὴ ἀρκούμενος ν’ ἀσκῇ ὁ ἴδιος πάσας τὰς χριστιανικὰς ἀρετάς, ἀπῄτει τὴν ἄσκησιν αὐτῶν καὶ παρὰ τῶν ὑπὸ τὰς διαταγάς του ῥασοφόρων. Βλέπων δὲ μετὰ λύπης εἰς οἷον βόρβοροι κακοηθείας ἐκυλίετο ὁ τότε κλῆρος, διενοήθη νὰ μεταχειρισθῇ κατὰ μίμησιν τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας τὸν γάμον ὡς ἀντιφάρμακον κατὰ τῆς ἀκολασίας τῶν κληρικῶν. Ἀρχόμενος λοιπὸν ἀπὸ ἑαυτοῦ τῆς μεταρρυθμίσεως, ὁ καλὸς ἀρχιερεύς, καί τοι ἑβδομηκοντούτης ἤδη καὶ καταβεβλημένος ὑπὸ τῆς σκληραγωγίας καί τῆς μελέτης, ἐξήγαγεν ἐκ γειτονικοῦ μοναστηρίου ὁμήλικά τινα σχεδὸν ἡγουμένην, ἣν ἐνυμφεύθη δημοσίᾳ, προτρέπων τοὺς μὴ δυναμένους νὰ τηρήσωσι τὴν ἁγνότητα εἰς μίμησιν τοῦ παραδείγματος του. Ἡ προαίρεσις τοῦ γέροντος ἐπισκόπου ἦτο ἴσως καλή, ἀλλ’ ἡ ὥρα τῆς μεταρρυθ-
