- Κυρία μου,
ἐκ τῶν «Ψαρρῶν» σᾶς γράφω τὴν παροῦσαν…
ἀλλὰ προτοῦ ἀποταθῶ εἰς τὴν πτωχήν μου Μοῦσαν,
παρακαλῶ τὴν προσφιλῆ Λουλοῦκα, νὰ ζητήσῃ
μιὰ μαργαρίτα κάτασπρη καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσῃ,
ἂν ἆρά γε τὸ πλοῖόν μας στὴ Βενετιὰ θὰ φθάσῃ,
ἢ ἂν θὰ μείνῃ διαρκῶς ἐν ἀνοικτῇ θαλάσσῃ·
διότι, ὅπως ἔμαθον ἀπ’ τὸν Καρακατσάνη,
μᾶς συχνοσπάζουν οἱ αὐλοὶ ποῦ εἶναι στὸ καζάνι…
— Πῶς! στὸ καζάνι ἡ Αὐλή; ἀνέκραξα, μ’ ἐκπλήττεις!
ἀλλ’ ἡ Αὐλὴ εὑρίσκεται ἐντὸς τῆς «Ἀμφιτρίτης»…
Ἀργότερον ἐμάνθανον διὰ πολλῶν ἀγώνων,
πῶς οἱ αὐλοὶ τοῦ πλοίου μας ἦσαν σωλῆνες μόνον,
οἵτινες σπάζουν κἄποτε στοῦ ταξειδιοῦ τὴ μέση,
καὶ τότε μένουν τὰ «Ψαρρᾶ» στὴν ἴδια πάντα θέσι!..
Ἐν τούτοις μόλις ἤκουσα τὴν βλάβην τῶν λεβήτων,
κ’ ὑπέθεσα πῶς κίνδυνος στὸ πλήρωμά μας ἦτον,
ἀμέσως παρεκάλεσα ἐκ τῶν ναυτῶν μας ἕνα,
νὰ φέρῃ μὲ τὸν πλοίαρχον, πρὸς τοὺς αὐλοὺς καὶ ’μένα!
Μετὰ μικρὸν εὑρέθημεν στοῦ πλοίου τὸ κατώϊ,
σπρωχνόμενοι καὶ σπρώχνοντες, πλὴν ἀβλαβεῖς καὶ σῶοι...
