λαυτόν, ἐν τῷ δήμῳ Ἀπειρανθίας. Καίτοι δὲ ἧττον πλουσία, δὲν ἀπέβη οὐχ ἧττον ἄγονος καὶ ἡ θήρα αὕτη. Τέλος ἐπανεκάμψαμεν εἰς τὴν πόλιν ὅπου ἀποχαιρετίσαντες τοὺς καλοὺς ἡμῶν φίλους κκ. Μιχ. Σομμαρίπαν καὶ Λωρὰν Δελλὰ Ῥόκαν ἐπέβημεν τοῦ Πηνειοῦ ἐπανακάμπτοντες εἰς Σῦρον.
Ἡ νηνεμία ἦτο τελεία· ἡ ἰσχυρὰ τοῦ Πηνειοῦ ἕλιξ ἔπληξε μεθ’ ὑποκώφου δούπου τὰ κυανᾶ ὕδατα τοῦ Αἰγαίου· γαλακτώδης ἀφρὸς ἀνέθορε κοχλάζων, καὶ τὸ ταχὺ σκάφος ἐμακρύνθη τῆς προσφιλοῦς νήσου καταλεῖπον ὄπισθεν φρίσσουσαν ὁλκόν.
Ἡ προϊοῦσα ἀπόστασις ταχέως συνέχεε τὰ χαρίεντα τοπεῖα. Θαμνοστεφεῖς λόφοι, πεδιάδες κεκαλυμμέναι ὑπὸ τῆς πόας καὶ τῶν ἀνθέων, μαγευτικοὶ τῶν ἑσπεριδοειδῶν κῆποι, ῥύακες καὶ λίμναι, τὰ πάντα ἐξηλείφθησαν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν καὶ δὲν ἀπέμεινεν ἐξ ὅλων αὐτῶν, εἰμή ἀόριστός τις νεφελώδης ὄγκος ἀναθρώσκων ἀπὸ τῆς θαλάσσης. Οὕτω καὶ ἀπὸ τῆς ψυχῆς ἡμῶν ὁ διαρρέων χρόνος ἀφαιρεῖ κατὰ μικρὸν τὴν συμπαθῆ εἰκόνα εὐτυχῶν ἡμερῶν, αἵτινες κατεπόθησαν ἐν τῷ σκοτεινῷ βαράθρῳ τοῦ παρελθόντος. Ἐξ αὐτῶν δὲ δὲν παραμένει, εἰμὴ γλυκύπικρός τις ἀνάμνησις ἀόριστος, ἄχρους, ὡς αἱ μακρόθεν θεώμεναι νεφελῶδεις ἀκταὶ προσφιλοῦς γῆς. Τῶν ἀναμνήσεων τούτων μάτην πειρώμεθα νὰ συλλάβωμεν, μάτην ἀναζητοῦμεν τὴν εἰκόνα καὶ τοὺς χαρακτῆρας, ὡς ἀναζητοῦμεν μετὰ πόθου μορφὴν ἐξαφανισθεῖσαν ἐν τῷ μέσῳ τοῦ πλήθους.
Διὰ τοῦτο δὲν ἔχω ἐπαρκεῖς λόγους, ὅπως συστήσω εἰς τοὺς νεαροὺς τῶν φίλων ἀναγνωστῶν ὅπως διὰ τῆς γραφῆς τηρῶσι τὴν ἀνάμνησιν τῶν συμβάντων ἐκείνων τῆς ζωῆς, ἅτινα παραλλάσσουσί πως τῆς φυτοζωϊκῆς μονοτονίας τοῦ καθ’ ἡμέραν βίου. Οἱ νέοι οὐδόλως αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκην τῶν ἀναμνήσεων. Πρὸς τί; Δὲν εἶναι εὐρὺς καὶ ῥόδινος ὁ ὁρίζων τοῦ μέλλοντος, ὁ ὁρίζων τῶν ἐλπίδων; Τίς ἡ ἀνάγκη νὰ στρέφῃ πρὸς τὰ ὀπίσω τὸ βλέμμα ἡ νεότης; Ἀλλ’ οἴμοι! Αἱ δυστυχίαι πολλάκις, ὁ χρόνος πάντοτε καλύπτουσι δι’ ἀχλύος καὶ ζόφου τὸν ὁρίζοντα τοῦ μέλλοντος. Πόσον γλυκεῖα, πόσον εὐφρόσυνος εἶναι τότε ἡ πρὸς τὰς ἀναμνήσεις οἰχομένων εὐτυχῶν ἡμερῶν ἀναδρομή! Διότι τί εἶναι τὸ ζῆν, εἰμὴ ὑπαμοιβὴ ἐλπίδων καὶ ἀναμνήσεων, ἀφοῦ τὸ παρὸν δὲν εἶναι εἰμὴ στιγμὴ μαθηματική, ἧς οὐδέποτε ἀπολαμβάνομεν;
Ἀλλ’ αἱ ἐλπίδες ἀνήκουσιν εἰς τοὺς κάλυκας τῆς ζωῆς. Ὅταν δὲ οἱ βαρεῖς τοῦ ἅρματα τοῦ χρόνου τροχοὶ διέλθωσιν ἄνωθεν ἡμῶν, ὅταν ἐπέλθῃ ἡ ὥριμος ἡλικία, ταυτὸν εἰπεῖν ὁ κατὰ δόσεις θάνατος, ἡ ἡλικία καθ’ ἣν τὰ ἔτη μετροῦσι κατὰ τὸν Scholl
