ὄρθρου πρὸς τὸ ἀγαπητὸν αὐτῆς αἰπόλιον. Διήρχετο τὴν ἡμέραν εἰς τὰ γνωστὰ αὐτῇ μέρη, εἴτε ὑπὸ παχύσκιον δένδρον ἐξαπλουμένη καὶ ἐπιτηροῦσα τὰς αἴγας, εἴτε ὁδηγοῦσα αὐτὰς πλησίον ῥύακός τινος, εἴτε ἐνασχολουμένη εἰς τὸ νἀμέλγῃ αὐτὰς καὶ νἀποκομίζῃ τὸ γάλα. Κατάκοπος τὴν ἑσπέραν ὑπὸ τοῦ καθημερινοῦ καμάτου ἐζήτει περιχαρὴς ἐπιστρέφουσα ἀνάπαυσιν ἐν τῷ οἴκῳ αὐτῶν, ἵνα καὶ πάλιν λίαν πρωὶ φανῇ ἐπὶ τῶν βραχίων μετὰ τοῦ προσφιλοῦς αὐτῇ ποιμνίου. Πλὴν ἐκεῖ τὴν ἀνέμενε πᾶν ἄλλο ἢ ἀνάπαυσις· ἐκεῖ δύστροπος μητρυιὰ ἐξηνάγκαζεν αὐτὴν μέχρι βαθυτάτης νυκτὸς νἀσχολῆται εἰς παντοίας ἄλλας ἐργασίας, ὑφ’ ὧν καταβαλλομένη κατελαμβάνετο ὑπὸ τοῦ ὕπνου ἐν μέσῳ αὐτῶν, ὁπότε ἐξηγείρετο τῆς μητρυιᾶς ἡ ἀγανάκτησις, πάντα τρόπον μετερχομένη ἵνα βασανίζῃ ἀληθῶς πλέον τὴν κατάκοπον ποιμενίδα
Καὶ παρήρχοντο οὕτω τὰ ἔτη καὶ ἡ μητρυιὰ ὡς ἐκ τῆς ἡλικίας πλέον ἀπαιτητικωτέρα καθισταμένη τὰ πάντα ἀπὸ τῶν χειρῶν τῆς ἀτυχοῦς ὀρφανῆς ἀνέμενεν. Ἤδη δὲ καὶ νέος προσετέθη λόγος, ἵνα ἐπαυξάνῃ τὰς ἀπαιτήσεις της, ἵνα βασανίζῃ τὴν ὀρφανήν. Ἐν ὅσῳ ἡ μικρὰ ἦτο ἀκόμη μακρὰν τῆς ἡλικίας ἐκείνης, καθ’ ἣν ἡ ψυχὴ ζητεῖ ἀνακούφισιν ἐν τῇ μεταδόσει τῶν συναισθημάτων αὐτῆς, ἐν ὅσῳ ἀμέριμνος ἐθέλγετο πηδῶσα ἐλευθέρα ἀπὸ βράχου εἰς βράχον, μὴ φροντίζουσα περὶ ἄλλου τινὸς ἢ περὶ τοῦ ἔργου αὐτῆς, τὰ πάντα ἔβαινον καλῶς, οὐδεὶς φόβος διὰ τὴν μητρυιάν. Καθ’ ὅσον ἡ ἡλικία τῆς κόρης προέβαινε καὶ αὐτὴ ἡ ἰδία ἀκόμη κατ’ ἀρχὰς δὲν ἐγνώριζε τί συνέβαινεν ἐν ἑαυτῇ, καὶ αὐτὴ διέκρινεν ἑαυτὴν μεταβαλλομένην καὶ τὰ πάντα ὅλως διόλου διαφορετικὰ βλέπουσαν. Ἀνεξήγητόν τι δι’ ἑαυτὴν συναίσθημα ἐξηγείρετο ἐν ἑαυτῇ καὶ ὑπὸ τὸ πρίσμα τούτου τὰ πάντα ἤρχισαν νὰ μεταβάλλωνται πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν της. Ἀπέ-
