τερον, ἐπαναγαγοῦσα εἰς ἀρχαιοτέρους χρόνους, ὑπομνήσασα τὸ ὄνομα ποιμενίδος ἀρχαίας, ὤθησεν οὐχὶ ἀδίκως εἰς ἔρευναν τῶν κατ’ αὐτὸ παρὰ τοῖς γεροντοτέροις. Καὶ εὗρον παρά τινι γραίᾳ ὑπερεβδομηκοντούτιδι ἀληθὲς εἰδύλλιον περιστέφον τὸ μικρὸν ἐκεῖνο φυτόν, ἀληθῆ ποιμενικὴν εἰκόνα δικαιώσασαν τὴν πρώτην ὑπόνοιαν μου. Μοὶ διηγήθη ἡ γραῦς τὴν κατωτέρω ἀφήγησιν ἐν τῇ προσιδιαζούσῃ τῇ νήσῳ ἐκείνῃ προφορᾷ, διὰ λέξεων ἀρχαϊζουσῶν, δι’ ὕφους περιβάλλοντος τὸν λόγον διὰ μυρίων θελγήτρων ἐν τῇ ἀφελείᾳ καὶ λιτότητι αὐτοῦ, ὅπερ ὅσον ἂν προσπαθήσῃ τις νἀποδώσῃ θὰ ἐλαττώσῃ τὴν χάριν τῆς ὅλης διηγήσεως.
Ὑπῆρχέ ποτε ἐν τῇ νήσῳ νεαρὰ ποιμενίς, ὀρφανὴ πατρός, πρὸ ἐτῶν ἀποθανόντος καὶ ἀφήσαντος ὡς κληρονομίαν εἰς τὴν θυγατέρα του καὶ τὴν μητρυιὰν αὐτῆς ὀλίγα κτήματα ἐπὶ τῆς νήσου καὶ μικρὸν ποίμνιον αἰγῶν. Ἐκ τῶν προσόδων τῆς κληρονομίας ταύτης ἔπρεπε νἀποζῶσιν αἱ ἀπομείνασαι κληρονόμοι· ἀλλὰ πρὸς τοῦτο ἔπρεπε καὶ τὰ κτήματα νὰ καλλιεργῶσι καὶ τὸ μικρὸν αὐτῶν ποίμνιον νὰ συντηρῶσι. Περιουσίαν δὲν εἶχον, ἵνα ἐκμισθώσωσιν ἐργάτας πρὸς τοῦτο, ἔπρεπε λοιπὸν μόναι νὰ ἐργάζωνται, νῦν μὲν συλλέγουσαι τοὺς καρποὺς, νῦν δὲ κλαδεύουσαι ἢ καθαρίζουσαι τὰ δένδρα καὶ ἐν γένει τὰ πάντα πράττουσαι ἵνα συντηρῶνται ἐκ τῶν ἐλαχίστων προσόδων τῶν κτημάτων αὐτῶν.
Προϊόντος ὅμως τοῦ χρόνου ἡ μητρυιὰ ἐγίνετο ἐπιβλητικωτέρα εἰς τὴν ὀρφανήν, τὰ πάντα παρ’ αὐτῆς σχεδὸν ἀπαιτοῦσα. Ἠγείρετο τὸ πρωί τὸ δυστυχισμένο τὸ κορίτσι καὶ ἀναρτῶσα ἀπὸ τῶν ὤμων πρὸς τὴν ῥάχιν τὸν μικρὸν αὐτῆς σάκκον, ἐν ᾧ ἡ τροφὴ αὐτῆς ἦν λιτοτάτῃ, ἐξ ἄρτου καὶ ἐλαιῶν συνήθως συγκειμένη, καὶ λαμβάνουσα τὴν ποιμενικὴν αὐτῆς βακτηρίαν ἐφέρετο ἀπὸ βαθυτάτου
