Ἡ τλήμων μήτηρ, σεμνυνομένη,
Οἱ συγγενεῖς της, γνωστοὶ καὶ ξένοι.
Ἦν ἡ ζωή της αὐγῆς αἰθρία
Καὶ ὅλαι ηὔχοντο ἐκ ψυχῆς
Καὶ ὅλοι ἔλεγον, ἡ Μαρία
Πῶς θὲ νὰ ζήσῃ τρισευτυχής.
Πλὴν, φεῦ! Ἠγνόουν ἡ εὐτυχία,
Πῶς ὡς ζεφύρου πετᾷ πνοὴ
Καὶ ἡ νεότης, ἡ ἐρασμία,
Καθὼς τὸ ῥόδον, φυλορροεῖ,
Ἀνθῆσαν μόλις μίαν ἡμέραν
Εἰς τὴν ἀθλίαν τοῦ κόσμου σφαῖραν.
Ἐν μέσῳ τόσων χρυσῶν ὀνείρων
Ἐλθών, ὁ δαίμων τῆς συμφορᾶς
Ἀλάστωρ, ἄλυτον πένθος σπείρων,
Τὸ ἄστρον σβύνει τόσης χαρᾶς.
Τὸ μνῆμα ἤνοιξε τὸ μοιραῖον
Παρὰ τῷ εὔφρονι Ἰλισσῷ
Καί, μαρανθεῖσα, ἐχάθη πλέον
Ἡ πολυθέλγητρος Μαρουσώ.
Ὤ, ποῦ κατήντησαν τόσα κάλλη!
Πλήν, ἐν τῇ μαύρῃ τῆς γῆς ἀγκάλῃ
Τὸ σῶμα μόνον ἐσαβανώθη
Ὑπὸ ἰτέας ἀειθαλεῖς·
Ἀλλ’ ἡ ψυχή της ἀνεπτερώθη
Εἰς τὰ Ἠλύσια χρυσαλλίς.
Ἐν Ἄργει, Αὔγουστος 1889.
Δ. Κ. Βαρδουνιώτης.
