Ἐπὶ τέλους εἰς τὴν ἄκραν τοῦ δρόμου ἐφάνη ὁ πύργος του ὑψηλός, μεγάλος, πνιγμένος εἰς τὸ ἄπλετον φῶς τῶν ἀνοικτῶν του παραθύρων, ὁπόθεν ἐξήρχοντο οἱ μουσικοὶ τόνοι τῶν ὀργάνων, τὰ ὁποῖα ἐπαιάνιζον εἰς ὅλας τοῦ πύργου τὰς αἰθούσας.
Πλῆθος ῥοδοδαφνῶν ἐστόλιζε τοὺς πόδας τοῦ πύργου καὶ τοὺς ἔλουε ἀβαθὲς ῥυάκιον, τὸ ὁποῖον ἐχάνετο παρὰ κάτω καὶ ὕστερον πάλιν ἀνεφαίνετο παρὰ τὸν ἀεικίνητον μῦλον· τὸν μῦλον, ὅστις ἀλέθει τὸν σῖτον τοῦ πύργου.
Ἐβάδισεν ἀκόμη ὀλίγον, ἐβάδισεν ὀλίγα βήματα ἀκόμη καὶ ἰδοὺ ἡ θύρα τοῦ πύργου ἠνοίχθη καθ’ ὅλον αὐτῆς τὸ πλάτος καὶ ὑπηρέται ἀναρίθμητοι καὶ ἄλλοι τόσοι προσκεκλημένοι μὲ μειδιάματα, μὲ γέλωτας, μὲ κραυγὰς χαρᾶς τοὺς ὑπεδέχθησαν διὰ νὰ τοὺς μεταφέρουν εἰς τὴν αἴθουσαν, ὅπου οἱ ἱερεῖς ἀνέμενον νὰ τελέσουν τὸ μυστήριον τοῦ γάμου.
Αἴφνης… ἐξύπνησεν ἡ Ἀγγελική! Τὸ τελάρον της μὲ τὸν μισοκεντημένον καμβᾶν ἦτο εἰς τὴν ἰδίαν θέσιν ὅπου τὸ εἶχεν ἀφήσει ἀφ’ ἑσπέρας, καὶ ἡ χρυσαλλίς, ἀποκαμοῦσα νὰ πετᾷ ὅλην τὴν νύκτα ἀπὸ τοῦ ἑνὸς τοίχου εἰς τὸν ἄλλον, ἐκάθητο εἰς μίαν γωνίαν μὲ μαζευμένας τὰς πτέρυγάς της. Ἡ Ἀγγελικὴ ἦτο μόνη εἰς τὸ δωμάτιον. Ἔφερε τὰς χεῖρας της εἰς τοὺς ὀφθαλμούς της καὶ ἐσπόγγπισε τὰ θερμότερα δάκρυα τῆς ζωῆς της, καὶ μὲ βαθὺν στεναγμὸν ἐψιθύρισε μόλις ἀκουσθεῖσα: ἡ εὐτυχία εἶνε ὄνειρον.
- Ἐν Παρισίοις, Μάϊος 1889.
Ἰωάννης Πολέμης.
ΑΓΑΠΗΤΟΙ μου Συριανοὶ καὶ πρῶτοι ’ς τὸ τευτέρι,
ἐκ φόβου μήπως νέος τις Χοβὰρτ σᾶς βομβαρδίσῃ
ἐστήσατε ’ς τὴ νῆσο σας τῆς Ὕδρας τὸ ξεφτέρι
νἆναι φοβέρα ἀδιάκοπη ’ς Ἀνατολὴ καὶ Δύσι!!
Κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Ἀποκαλυπτηρίων.
Σουρῆς.
