Υπηρετησ εἰσερχόμενος φέρων ἐπὶ δίσκου ἐπιστολήν. — Κυρία;....
Ευανθια ὐπεγειρομένη. — Τί εἶνε;
Ὁ κ. Ψηταρασ ἐγειρόμενος καὶ φορῶν τὸν σκοῦφον του ἰδίᾳ. — Αὐτὸς πάλιν εἶνε!… Οὔφ!....
Ευανθια λαμβάνουσα τὴν ἐπιστολήν. — Ποιὸς τὸ ἔφερεν αὐτὸ τὸ γράμμα;
Ὑπηρετησ. — Ἕνας ἄνθρωπος.
Ευανθια. — Δὲν εἶπε τίποτε;
Ὑπηρετησ. — Δὲν τὸν ἄκουσα νὰ εἰπῇ τίποτε.
Ευανθια. — Καλὰ, πήγαινε.
Ὁ κ. Ψηταρασ μετὰ τὴν ἔξοδον τοῦ ὑπηρέτου. — Ποιὸς σοῦ γράφει;
Ευανθια, ἥτις ἀπεσφράγισε τὴν ἐπιστολήν, ἀναγινώσκουσα· — «Ἀγαπητή μου κυρία Ψητάρα, Πόσον λυποῦμαι, ὅτι ἔχομεν τὴν αὐτήν ἡμέραν· δὲν θὰ ἠμπορέσωμεν ποτὲ νὰ συναντηθῶμεν καὶ τοῦτο μὲ λυπεῖ κατάκαρδα. Εἶσθε ὅμως καὶ ὀλίγον κακή, ἀγαπητὴ μου κυρία Ψητάρα, διότι ἐνῷ ἡ ἑβδομὰς ἔχει ἑπτὰ ἡμέρας ἐξελέξατε τὴν ἰδικήν μου, καὶ θὰ καταστρέψητε τοιουτοτρόπως τὰ σάββατά μου καὶ θὰ ἐρημώσητε καθ’ ὁλοκληρίαν τὰς αἰθούσας μου, τοῦθ’ ὅπερ αὐξάνει τὴν λύπην μου. Ἐν τούτοις σᾶς ἀσπάζομαι καὶ μένω ἡ φίλη σας, Χαρίκλεια Τσαπαλίδου.
Ὁ κ. Ψηταρασ λαμβάνων τὴν ἐπιστολὴν σύννους ἰδίᾳ. — Σὰν νὰ μᾶς κοροϊδεύῃ αὐτὴ ἡ κυρία Τσαπαλίδου.
Ευανθια. — Ἡ καϋμένη!
Ὁ κ. Ψηταρασ ἰδίᾳ. — Δὲν τὸ ἐνόησεν!
Ευανθια ἐγειρομένη. — Τί λύπη!.... πῶς μὲ ἀγαπᾷ.
Ὁ κ. Ψηταρασ ἰδίᾳ. — Ἐγὼ λέγω νὰ ἐπωφεληθῶ τῆς περιστάσεως διὰ νὰ τῆς προτείνω καὶ πάλιν....
Ευανθια διακόπτουσα τὴν σκέψιν αὐτοῦ. — Δὲν εὑρίσκεις ὅτι μ’ ἀγαπᾷ πολύ;
Ὁ κ. Ψηταρασ προσποιούμενος στενοχωρίαν. — Ἔ, ἔ.... ἄν σ’ ἀγαποῦσε δὲν ἔπρεπε νὰ σοῦ πάρη τὴν ἡμέραν σου.
Ευανθια δυσθύμως. — Τὶ ἀνοησίαις λές; αὐτὴ μοῦ τὴν ἐπῆρε ἢ ἐγώ;
Ὁ κ. Ψηταρασ. — Ἆ, ναί· ἔχεις δίκαιον.... Αἴ, νὰ τὴν ἀλλάξῃς.
Ευανθια. — Τὶ ν’ ἀλλάξω;
Ὁ κ. Ψηταρασ. — Τὴν ἡμέραν σου.
Ευανθια. — Τώρα ποῦ τὸ ἠξεύρει ὅλος ὁ κόσμος;
Ὁ κ. Ψηταρασ ἰδίᾳ. — Νὰ μὲ πάρῃ ὁ διάβολος ἄν τὸ ξεύρῃ κανείς.... ἀφοῦ δὲν τὸ ἤξευρα οὔτ’ ἐγώ.
Ευανθια. — Ἔπειτα πόσαις εἶνε αὐταὶς ᾑ ἡμέραις; ἑπτά, καὶ πρέπει νὰ εἴμεθα τριάντα ᾑ κυρίαις ποῦ δεχόμεθα.
Ὁ κ. Ψηταρασ ἰδίᾳ στένων. — Βάζει κ’ ἡ κοσκινοῦ τὸν ἄντρα της μὲ τοὺς πραμματευτάδες!
