Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
130
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Σ’ εἶδα νὰ κλαῖς μιὰ ’μέρα κ’ ἐρώτησα τὴ γῆ:
εἶνε γιὰ μὲ τὸ δάκρυ ποῦ τὴν δροσολογεῖ
ὅπως δροσίζει τ’ ἄνθη τὸ οὐράνιο πρωτοβρόχι;
Κ’ ἡ γῆ μοῦ εἶπεν: ὄχι.
*
Λοιπὸν δὲν τὸ γνωρίζει, ἀκόμα δὲν τὸ νοιώθει
πῶς τρέφονται γιὰ ’κείνην οἱ μυστικοί μου πόθοι;
δὲν ξέρει τί γυρεύω; ’πὲς μου, ’ψηλὲ οὐρανέ·
Κι’ αὐτὸς μοῦ εἶπε: ναί.
*
Κ’ ἐρώτησα καὶ πάλι τὴ γῆ τὴ ζηλευτή:
δὲν θ’ ἀγαπήσῃ τάχα κἀμμιὰ φορὰ κι’ αὐτή;
δὲν θὰ τὴν ’δῶ νὰ πέσῃ ’ς τοῦ ἔρωτος τὸ βρόχι;
κ’ ἡ γῆ μοῦ εἶπεν: ὄχι.
*
Πῶς; ἔτσι θὰ διαβαίνουν τῆς νειότης μου τὰ χρόνια
κι’ αὐτήν, αὐτὴν μονάχα θὲ νὰ λατρεύω αἰώνια
ὡς ποῦ νὰ ’βρῶ τὸ μνῆμα; ’Πές μου, ’ψηλὲ οὐρανέ·
κι’ αὐτὸς μοῦ εἶπε: ναί.
Ἐν Παρισίοις 1889.
Ἰωάννης Πολέμης.
