σμῇ τὸ στῆθος τοῦ λυπουμένου, ὅταν δὲν ἐπιτρέπηται νὰ φέρῃ τὸ ῥόδον, τὸ τῆς ἀγάπης ἄνθος.
Καὶ ὁ γερμανὸς ποιητὴς Rückert παραβάλλει τὴν πληγεῖσαν καρδίαν του πρὸς τὸ ἴον, ὅπερ ἀνθεῖ, ἀλλὰ δὲν ἀποπνέει εὐωδίαν, διότι ὁ Μάρτιος εἶνε τραχὺς καὶ ψυχρός· οὕτω πάσχει καὶ ἡ ἀσθενὴς ψυχή, ὅταν ἐλλείπῃ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς, τοῦ οὐρανοῦ ἡ δρόσος!
Τίς μεσοῦντος τοῦ ἔαρος δὲν ἐξῆλθεν εἰς τὴν ἐξοχήν, καὶ δὲν ἐθαύμασε τὸ λαμπρὸν καὶ παμποίκιλλον τῆς φύσεως ἔνδυμα; εἰς δάση καὶ ἀγρούς, εἰς τὰς κοιλάδας καὶ λειμῶνας μαρμαίρουσι καὶ ἐκλάμπουσι πάντα τῆς χλωρίδος τὰ χρώματα· πάντα μεστὰ χαρίτων καὶ ἡδονῆς, πλήρη φυτῶν καὶ ἀνθέων. Ἰδοὺ ἐδῶ αἱ κυπάρισσοι στοιχηδόν, αἱ μυρρίναι κατὰ στέγην συνηρεφεῖς, ἰδοὺ ἐκεῖ αἱ ἄμπελοι βοστρυχοῦνται μὲ φύλλα καὶ βότρυς, τὸ ἴον προπηδᾷ τῶν φύλλων, καὶ μετ’ ὀσμῆς ὡραΐζει τὴν ὄψιν. Τῶν ῥόδων τὸ μὲν προκύπτει τῆς κάλυκος, τὸ δ’ ἐγκυμονεῖται, τὸ κρίνον κοσμεῖ τὸν κῆπον, καὶ πρὸς τὸ ῥόδον ἐρίζει, πανταχοῦ τῆς φύσεως βλέπει τις τὴν χαράν· ἀλλὰ παρὰ τὸν οὐδὸν τοῦ θέρους ὅταν ἐγγίσωμεν, ἰδοὺ ἐνῷ ἐκεῖ ὀνειρώττει ὑπὸ ἀφθόνου περιεστοιχισμένον χλόης τὸ ῥόδον, ἐδῶ ἐν τῷ μέσῳ πάσης τῆς μεγαλοπρεπείας κλίνει ὠχρὰν τὴν μικρὰν αὐτοῦ κεφαλὴν τὸ κόσμιον ἴον!
Ἐμμ. Γαλάνης.
