τοῦ Ἄτλαντος, ἀπὸ τοῦ Ἀπόλλωνος κρυπτομένη, μετεμορφώθη εἰς Ἴον, αἱ δὲ Μαινάδες ἐκόσμουν τοὺς θύρσους των διὰ τοῦ τρυφεροῦ τούτου τοῦ ἔαρος ἀγγέλου, καὶ διὰ τούτου ἐπίσης τὰ ἀγάλματα τῶν ἐφεστίων θεῶν.
Ἀλλὰ καὶ παρὰ τοῖς Ῥωμαίοις ἦτο τὸ προσφιλὲς ἄνθος, οὔτε ἐκ τῶν στεφάνων οὔτε ἐν οὐδεμιᾷ ἑορτῇ ἐλλεῖπον. Οὕτω γινώσκομεν ὅτι ὁ μανιώδης αὐτοκράτωρ Ἡλιογάβαλος εἰς ἑορτήν τινα ῥωμαϊκὴν ἐκ τῆς ὀροφῆς τοῦ ἀνακτόρου του ἐπέχυσε τόσα πολλὰ ῥόδα, κρίνα, ἴα καὶ ναρκίσσους ἐπὶ τους διαβάτας, ὥστε οἱ μὴ δυνηθέντες νὰ ἀπομακρυνθῶσι ταχέως, κατεπνίγησαν ὑπὸ τὰ ἄνθη. —
Καθ’ ὅλον τὸν μεσαίωνα τὸ ἴον ἔμεινε προσφιλὲς φυτόν, καλλιεργούμενον εἰς τοὺς κήπους τῶν μοναστηρίων, τὸ δὲ ἄνθος αὐτοῦ ἐχρησίμευεν ὡς φάρμακον καὶ πρὸς παρασκευὴν εὐώδους ὕδατος.
Ἄνθη τινά, θάμνοι καὶ δένδρα ἔχουσι τοιαύτην ὡρισμένην ἰδιότητα, ὥστε εἰς πᾶσαν εὐαίσθητον ψυχὴν ποιοῦσι τὴν αὐτὴν συμβολικὴν ἐντύπωσιν, καὶ σχεδὸν εἰς πᾶσαν γλῶσσαν πεπολιτισμένου ἔθνους, εὑρίσκομεν σύμβολά τινα, χωρὶς ὅμως νὰ γινώσκωμεν καὶ τοὺς πρωταιτίους τούτων.
Οὕτω π. χ. τὸ ἴον ἐνομίζετο καὶ νομίζεται τὸ σύμβολον τῆς μετριοφροσύνης καὶ κοσμιότητος καὶ ὡς τοιοῦτον ἀντικατοπτρίζεται ἐν πάσῃ φιλολογίᾳ. Τὸ ἴον ἔμεινε κόσμιον, καίτοι καὶ πολὺ τιμᾶται, ἐπιζητεῖται, καλλιεργεῖται, ἐπαινεῖται, ἁγαπᾱται, καὶ ἐξυμνεῖται. Καὶ μεγάλοι μουσικοὶ ὡς ὁ Μοζάρτ καὶ Μενδελσὼν ἐν θαυμασίαις μελῳδίαις ἀπηθανάτισαν αὐτό, καὶ μεγάλοι καὶ μικροί, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι ποιηταὶ ἐξύμνησαν διὰ τῶν ποιημάτων των· ὁ ζωγράφος προσπαθεῖ νὰ δεσμεύση τὴν θελκτικήν του εἰκόνα ἐν τῇ ὀθόνῃ του, καὶ ἡ γυναικεία χεὶρ ποικίλλει τρυφερὰ νοήματα ἐν τῷ τοῦ ἴου θάμνῳ, ὃν
