Ο ἔξοχος Ἕλλην ἀστρονόμος, οὗ τὸ ὄνομα ἀπὸ τοῦδε ἤρξατο νὰ περιβάλλῃ ἡ ἀνέσπερος αἴγλη τῆς ἀθανασίας παραδιδόμενον εἰς τὸν θαυμασμὸν καὶ τὴν εὐγνωμοσύνην τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ τιμῶν οὐ μόνον τὴν φύσασαν καὶ ἐκθρέψασαν αὐτὸν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ σύμπαντα τὸν ἐπιστημονικὸν κόσμον τοῦ αἰῶνος, ἀνήκει εἰς γνωστὴν ἀθηναϊκὴν οἰκογένειαν.
Ὅταν πρὸ ὀλίγων ἐτῶν, παῖς ἔτι, μόλις δεκαπενταέτης, ὁ Δημήτριος Αἰγινήτης, ἐπεράτου ἐνταῦθα τὰς πρώτας ἐγκυκλίους σπουδὰς καὶ ἐνεγράφετο ἐν τῇ μαθηματικῇ σχολῇ τοῦ Πανεπιστημίου, πάντες βεβαίως οἱ ἐντυγχάνοντες αὐτῷ, συμμαθηταί, καθηγηταί, διδάσκαλοι, φίλοι, γνώριμοι, διέβλεπον σπανίαν ἰδιοφυΐαν καὶ πνεῦμα ἀνήσυχον, μετάρσιον, ἐρευνητικόν, ἀνυψούμενον ὑπεράνω τοῦ συνήθους κύκλου καὶ τῆς συνήθους δράσεως καὶ ἀντιλήψεως. Ἀλλὰ τίς ποτε ἠδύνατο νὰ προΐδῃ ὅτι ὑπὸ τὸ μειράκιον ἐκεῖνο, ὑπὸ τὴν παιδικὴν ἐκείνην μορφήν, ἐφ’ ἧς δὲν εἶχεν ἔτι ἐπανθήσει ὁ πρῶτος χνοῦς τῆς ἥβης, ὑπέφωσκεν ἐξαισία μεγαλοφυΐα, μέλλουσα τόσον ἐνωρὶς νὰ εἰςδύσῃ εἰς τὰ ἄδυτα τῆς ὑπάτης τῶν ἐπιστημῶν, τῆς Ἀστρολογίας, νὰ διανοίξῃ νέους ἐν αὐτῇ ἀγνώστους τέως ὁρίζοντας ἐρεύνης καὶ παρατηρήσεως, καὶ νὰ καταπλήξῃ τοὺς ἁπανταχοῦ τῆς ὑφηλίου ἐπιστημονικοὺς κύκλους; Ἐν τούτοις εἶνε ἀληθὲς ὅτι κατὰ τὰς διδακτορικὰς ἐξετάσεις οἱ καθηγηταὶ αὐτοῦ ἐκπλαγέντες καὶ θαυμάσαντες τὰς γνώσεις καὶ τὸ μοναδικὸν τάλαντον τοῦ νεαροῦ καὶ ἀγενείου ἔτι ἐπιστήμονος, δὲν ἠρκέσθησαν νὰ ἀνακηρύξωσιν τὸν Δημήτριον Αἰγινήτην θρι-
