ΠΑΝΙΩΣ ἡ Λίνα ὑπῆρξε τόσον εὐτυχής, ἀλλὰ καὶ τόσον θελκτικὴ καὶ ἐπέραστος, ὅσον κατὰ τὴν ἑσπέραν ἐκείνην τοῦ Δεκεμβρίου, καθ’ ἣν συμπληρώσασα τὰς τελευταίας λεπτομερείας τῆς κομμώσεώς της, καὶ διευθετήτασα πρὸ τοῦ κατόπτρου, διὰ χιλιοστὴν ἤδη φοράν, τὰ ἐπὶ τῆς πλουσίας ξανθῆς της κόμης συμπεπλεγμένα ἄνθη, τὰς ἀδαμαντίνους καρφίδας καὶ τὰς πρὸ τῶν στέρνων ἀφρώδεις παρυφὰς τῆς πολυτελοῦς ἐσθῆτος, ἀνέμενεν ἀπὸ πολλῆς ὥρας καὶ μετὰ παλμῶν γλυκείας ἀνυπομονησίας τὴν ἐπάνοδον τοῦ Κίμωνος. Ἐπρόκειτο νὰ μεταβῶσι καὶ αὐτοὶ εἰς τὸν κατ’ ἐκείνην τὴν ἑσπέραν διδόμενον χορὸν τοῦ ὁποίου ἡ λαμπρότης προεμηνύετο μοναδική, ὡς εἶχον ἤδη πρὸ πολλῶν ἡμερῶν προαναγγείλῃ τὰ φύλλα τῶν ἐφημερίδων, καὶ ἐν τῷ ὁποίῳ ἔμελλε νὰ συναντηθῇ ὑπὸ τὴν μεθυστικὴν ἀτμοσφαῖραν τῶν φώτων, τῆς μουσικῆς καὶ τῶν εὐωδιῶν ὅ,τι ὡραῖον ἔχει νὰ ἐπιδείξῃ τὸ ἀφρόγαλα τῆς ἀθηναϊκῆς κοινωνίας, εἰς πλοῦτον, νεότητα, κάλλος.
Καὶ ἦτο τόσον εὐτυχὴς τὸ ἑσπέρας ἐκεῖνο ἡ Λίνα! Κῦμα ἀορίστων συγκινήσεων ἐπλημμύρει ἤδη τὴν καρδίαν της, ὡς νὰ ᾐσθάνετο ἀπὸ τοῦδε ὅλην τὴν γοητείαν καὶ τὴν ἡδυπαθῆ παραζάλην τοῦ χοροῦ κυλιομένην εἰς τὰς φλέβας της, ἀκτινοβολοῦσαν ἐν τῇ φαντασίᾳ της καὶ μαγεύουσαν τὰς αἰσθήσεις της.
Καὶ ἴσως δὲν εἶχεν ἄδικον. Διότι, τὸ πρῶτον τότε, ἀφ’ ἧς ἐνυμφεύθη περὶ ἑπτὰ μηνῶν, ἔμελλε νὰ ἐμφανισθῇ ἐπισήμως εἰς τὸν στιλπνὸν κόσμον τῶν αἰθουσῶν καὶ νὰ ἐπιδείξῃ εἰς τὰ
