ἡ Ἄνασσα βαδίζει.
Ἄφες, ἔλεος!
Τὴν νύμφην βλέπω· κάλλος ἀπαράμιλλον.
Ἐν τῷ ναῷ τελεῖται τὸ μυστήριον,
καὶ πέριξ πλῆθος ἀλαλάζει ἔξαλλον.
Ὁ ἱερεὺς προβαίνει, τὸ γαμήλιον
προσάγει στέφος, εὐλογῶν τοὺς θελκτικοὺς
βοστρύχους περιβάλλει.... Πλὴν ἡ ὅρασις
μ’ ἐπλάνησε; Τὶ βλέπω; Εἰς διάδημα
τὸ στέφος μετεβλήθη. Αὐτοκράτειρα
ἡ νύμφη νῦν προβάλλει!!!
Πῶς; λιπόθυμος;
Σὲ ὑπερέβην, Κάλχα·
Εἰς τὸ μέτωπον
τινὰς σταγόνας ῥίψον…
Μὴ βιάζεσαι.
Ὤ θεσπεσία κόρη! Οἷος ἄγγελος!
Οἱ πόδες σου εἰσέτι οἱ ἐπέραστοι
στεροῦνται τῶν πεδίλων τῶν βασιλικῶν,
εἰς ἃ ὀφείλω εὐσεβάστως ἀσπασμούς·
ἐγγύτερα τὰ χείλη τὰ ῥοδόεντα.
Τί πράττεις, Πρίγκηψ;
Φλογερὸν ἡφαίστειον
ἐντός μου ἐξερράγη. [τῷ Παγκρατίῳ].
Τί προχαίνεις με,
ἀγύρτα;
Πρίγκηψ;
Ἔρρε, λέγω, κνώδαλον!!
Πλὴν σκέψου, Πρίγκηψ……
