Ὁ υἱός, ὅταν ὁ πατὴρ δουλεύῃ.
λέξιν, ἓν βλέμμα καὶ οὗτοι ἀναλύονται, τηκόμενοι ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοῦ βλέμματός της καὶ τοῦ πυρὸς τοῦ μειδιάματός της.
Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἡ μόνη ὄψις τῆς πλατείας ταύτης, ἡ ἀνατολική. Ὀλίγῳ ἀπωτέρω τοῦ σαντουριοῦ ἐν καφενείῳ διαχωριζομένῳ διὰ μικροῦ τειχίσματος ἀντηχεῖ τὸ κλειδοκύμβαλον, τοὺς δὲ στεναγμοὺς τῆς θρηνούσης τὸν Μέμον της Ἀρμενίας διαδέχεται ὁ ἀποχαιρετισμὸς τῆς Santa Lucia καὶ συγκινεῖ τοὺς εὐρωπαΐζοντας θαμιστάς. Ἀλλάσσει ἡ σκηνογραφία καὶ ἀπὸ τοῦ Γαλατᾶ καὶ τοῦ Φασουλᾶ, εὑρισκόμεθα ἀμέσως εἰς τὰς στενὰς ὁδοὺς τῆς Νεαπόλεως, εἰς τὰ περιλάλητα ἐκεῖνα καπηλεῖα τῶν Ναπολιτάνων, ἔνθα τὰ κοινωνικὰ ναυάγια, τὰ συντρίμματα τῆς ἠθικῆς, ἀσχημονοῦσι, κορδακίζουσι καὶ ψάλλουσι πρὸ τῶν ὀμμάτων τῶν Λαζαρόνων ἡμίγυμνα, καὶ μετ’ ὀλίγον, ὅτε ἡ θερμαντικὴ ἔντασις τῶν ἡμιγύμνων σωμάτων αὐξάνει, συγκυλίονται ἐν φρικαλέῳ συμπλέγματι, μέσῳ μεθυσμένων καγχασμῶν, μέσῳ γρονθοκοπημάτων καὶ ξυραφισμάτων, ἕως ὅτου αἱ μάστιγες τῶν ἀστυνομικῶν κλητήρων διαλύσωσι τὴν εἰδεχθῆ αὐτὴν εἰκόνα.
