Τιμολέων Ἀμπελᾶς ΔΕΝ γνωρίζω ἂν ὑπάρχῃ — διὰ τὸ ἔτος τοῦτο τοὐλάχιστον — θέμα ἐπικαιρότερον τοῦ περὶ αὐτοκτονίας ἐν Ἑλλάδι διά τε τὸ πλῆθος τῶν γενομένων κατὰ τοὺς τελευταίους μάλιστα μῆνας αὐτοκτονιῶν καὶ τὸ δυσεξήγητον ἐν πολλοῖς τῶν αἰτίων, ἅτινα παρήγαγον τὴν τάσιν ταύτην. Μέχρις ἐσχάτων οἱ Ἕλληνες, καὶ ἰδίᾳ οἱ τῆς παρελθούσης γενεᾶς, ἐνόμιζον ὅ,τι τὸ αὐτοκτονεῖν ἦτό τι συμβαῖνον μόνον ἐν ταῖς θεάτροις, ὁ οὕτως εἰπεῖν «ἀπὸ μηχανῆς θεὸς» καὶ εἴχομεν ἀπαυδήσει βλέποντες ἀνὰ πᾶσαν ἑσπέραν αὐτοκτονοῦντας ἀπὸ σκηνῆς τοὺς καὶ τὰς ἠθοποιούς.
Τὰ ἐννέα δέκα τῶν δραμάτων ἐτελείωνον μὲ τὴν στερεότυπον αὐτοκτονίαν· πάντες δὲ οἱ γράψαντες δράματα ἐφόνευσαν πολλοὺς δι’ αὐτοκτονίας· ἐγὼ αὑτὸς τοὐλάχιστον ὅταν πρὸ δέκα καὶ πλέον ἐτῶν ἔγραφον τοιαῦτα, ἀπετελείωσα κατὰ τὸν τρόπον τοῦτον δέκα τοὐλάχιστον ἥρωας δραμάτων, οὓς ἡ ἱστορία μοὶ παρέδωκεν ὁπωσδήποτε ἀποθανόντας· εἰς ἐμὲ ποιητικῇ ἀδείᾳ ἀφίετο ἡ ἐκλογὴ τοῦ ὅπλου — κατὰ τὴν γλῶσσαν τῶν μονομάχων· — ἐνθυμοῦμαι μάλιστα ἕνα, τὸν Λέοντα Καλλέργην, φο-
